Μέθανα. Σαν ηφαίστειο που ξυπνά...

Τα Μέθανα είναι το βασίλειο των αντιφάσεων... 
Ενώ ας πούμε είναι γεωγραφικά στην Πελοπόννησο, ανήκει διοικητικά (αναίτια κατά την γνώμη μου) στον Πειραιά.

Το καραβάκι κι ο Πετροκάραβος

Είναι ένα μέρος τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα. 70 χιλιόμετρα από το Ναύπλιο και την Κόρινθο και δυόμιση ώρες από τον Πειραιά. Όμως  οι δρόμοι είναι άθλιοι και καράβι πια σχεδον δεν έχει...
Ενώνεται με την στεριά μέσω ενός ιδιαίτερα στενού ισθμού κι όμως έχει νησιωτική ατμόσφαιρα και μοιάζει κιόλας με νησί όταν το βλέπεις από μακριά και η ομίχλη σκεπάζει το ισθμό που λέγαμε...

Δεν είναι νησί...

Είναι παραθαλάσσιο και ορεινό μαζί καθώς οι πλαγιές των λόφων ξεκινάνε ήδη σχεδόν από την θάλασσα...
Είδα τις ομορφότερες ανατολές της ζωής μου, αλλά μου λείψανε πολύ οι δύσεις...

'Οταν χαράζει...

Σε υποδέχεται μπαίνοντας στην λουτρόπολη η μπόχα από την λίμνη που της έδωσε το πρώτο όνομα (Βρωμόλιμνη), μετά όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα σπάνιας ομορφιάς τοπίο στο οποίο κυριαρχεί η αντίθεση μεταξύ του πράσινου της τυπικής ελληνικής χλωρίδας και του κόκκινου των ηφαιστειακών πετρωμάτων. Όλα αυτά με τη συνοδεία  του γαλάζιου της πανταχού παρούσας θάλασσας...

Στις αρχές του 20 αιώνα ήταν η Μύκονος της εποχής... Σήμερα μονάχα ηλικιωμένοι σουλατσάρουν πριν πάρουν τα ιαματικά λουτρά τους...
Όμως δεν  έχω ξαναδεί  - εννοείται πλην του Αρχαγγέλου- άλλους ανθρώπους, και δη νέους,να αγαπούν τόσο πολύ τον τόπο τους...

Κι έχει και μερικά από τα καλύτερα παιδιά που γνώρισα ποτέ.
Για αυτό κι ο τίτλος "Σαν ηφαίστειο που ξυπνά", κι όχι για το σχετικό ηφαίστειο.

Μέσα στο ηφαίστειο

Ούτε βέβαια- αν ήταν έτσι θα προτιμούσα "το πατέρα μου , τον Μπάτη"- από την Μεθανίτισσα Λίνα Νικολακοπούλου,  στιχουργό του τραγουδιού που συνοδεύει το βίντεο που έκανα με φωτογραφίες από τα Μέθανα ως φόρο τιμής, δώρο αποχαιρετισμού κι ευχαριστώ για τον όμορφο χρόνο που πέρασα...