Από το βάθος των παλιών ημερών... Και καλών, γιατί όχι; Πρόκειται για ένα τραγουδάκι επηρεασμένο 
(προφανώς) από την καβαφική "Πολιν"... Όπως την αντιλαμβανόμουνα εγώ τουλάχιστον... Ως έκφραση του αδύνατου της φυγής... (Και μάλλον από τον Κούντερα προέρχειται η φράση "όπου κι αν πάω πάντα η ζωή θα' ναι αλλού".) Νομίζω ότι το στιχουργικό έναυσμα ήταν η φράση "μοιάζω με μέλισσα που άτσαλα βγάζει κεντρί για να κεντρίσει μια γιγάντια μεθυσμένη καταιγίδα " και όπως την επέκτεινα συναντήθηκα με το φιλαράκι μου τον Κωστάκη, τον Καβάφη... Ακόμα εκκρεμές είναι... Δεν έχω τελείωσει τους στίχους ακόμα, δεν πρόλαβα ποτέ. Δηλαδή το μέρος για τις μέρες. Τα κουφάρια δεν έπρεπε να είναι "άδεια, σκαλισμένα", κάτι άλλο έπρεπε, ("άθλια, σαπισμένα" ίσως. Χμ! Καλό, θα το κρατήσω. Γιούπι!!!! Το τελείωσα.) αλλά ... Το έγραψα μια βδομάδα πριν φύγω για φαντάρος ή κάπου εκεί... Γέμισα πρόχειρα σε κάποια σημείο τους στίχους, για να μπορέσω να το κάνω μια υποδυπώδη ηχογράφηση και να κρατήσω τα "λαλαλά" μόνο για το ριφάκι, ώστε να δω πως βγαίνει το τραγούδι κι εφυγα να σας φυλάω από τους Τούρκους (οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι είχανε πάψει να είναι εχθροί), ώστε να κοιμόσαστε ήσυχοι... Όταν γύρισα, δεν θυμόμουνα τις ...συγχορδίες. Εντάξει, θα μπορούσα να κάτσω να το ξαναεναρμονίσω, αλλά ειλικρινά, βαριόμουνα, ήταν παλιό, είχα ένα μάτσο πιο καινούριες ιδέες και βιαζόμουνα να τις ψάξω... Ένα ακόμα αδικαίωτο τραγουδάκι... Και τι πειράζει?
(προφανώς) από την καβαφική "Πολιν"... Όπως την αντιλαμβανόμουνα εγώ τουλάχιστον... Ως έκφραση του αδύνατου της φυγής... (Και μάλλον από τον Κούντερα προέρχειται η φράση "όπου κι αν πάω πάντα η ζωή θα' ναι αλλού".) Νομίζω ότι το στιχουργικό έναυσμα ήταν η φράση "μοιάζω με μέλισσα που άτσαλα βγάζει κεντρί για να κεντρίσει μια γιγάντια μεθυσμένη καταιγίδα " και όπως την επέκτεινα συναντήθηκα με το φιλαράκι μου τον Κωστάκη, τον Καβάφη... Ακόμα εκκρεμές είναι... Δεν έχω τελείωσει τους στίχους ακόμα, δεν πρόλαβα ποτέ. Δηλαδή το μέρος για τις μέρες. Τα κουφάρια δεν έπρεπε να είναι "άδεια, σκαλισμένα", κάτι άλλο έπρεπε, ("άθλια, σαπισμένα" ίσως. Χμ! Καλό, θα το κρατήσω. Γιούπι!!!! Το τελείωσα.) αλλά ... Το έγραψα μια βδομάδα πριν φύγω για φαντάρος ή κάπου εκεί... Γέμισα πρόχειρα σε κάποια σημείο τους στίχους, για να μπορέσω να το κάνω μια υποδυπώδη ηχογράφηση και να κρατήσω τα "λαλαλά" μόνο για το ριφάκι, ώστε να δω πως βγαίνει το τραγούδι κι εφυγα να σας φυλάω από τους Τούρκους (οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι είχανε πάψει να είναι εχθροί), ώστε να κοιμόσαστε ήσυχοι... Όταν γύρισα, δεν θυμόμουνα τις ...συγχορδίες. Εντάξει, θα μπορούσα να κάτσω να το ξαναεναρμονίσω, αλλά ειλικρινά, βαριόμουνα, ήταν παλιό, είχα ένα μάτσο πιο καινούριες ιδέες και βιαζόμουνα να τις ψάξω... Ένα ακόμα αδικαίωτο τραγουδάκι... Και τι πειράζει?
Καινούρια πόλη
Τα παπούτσια της φυγής μου πετάνε φωτιές,
τα βήματα μου αφήνουν ματωμένα χνάρια!
Η πόλη που ΄μουνα ρουφούσε αέρα απ ' τις αναπνόες
κι οι ώρες μοιάζανε με άθλια, σαπισμένα κουφάρια.
Καινούρια πόλη όμως ποτέ μου δεν θα βρώ,
ούτε λιμάνι για ν' αράξω.
Η πόλη που αποφέυγω είμαι εγώ
κι απο μένα δε μπορώ
να μ' απαλλάξω.
Κι ό,τι με ξέσκιζε εκεί θα με διαλύει παντού.
Κορώνα ή γράμματα εγώ θα 'μαι πάντα ο χαμένος.
Όπου κι αν πάω πάντα η ζωή θα 'ναι αλλού.
Αυτή η πορεία είναι μονόδρομος παγιδευμένος.
Μια ακόμα αυταπάτη ήταν αυτή η φυγή...
Σκάρτη αποδείχθηκε η τελευταία μου ελπίδα!
Μοιάζω με μέλισσα που άτσαλα βγάζει κεντρί
για να κεντρίσει μια γιγάντια μεθυσμένη καταιγίδα._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου