"Η αυλή. (The Ατάλαντοι Νο2)"- The Ατάλαντοι

«Η αυλή» είναι ένα αδικαίωτο και παραγνωρισμένο τρυφερό τραγούδι που έγραψε ο Στέλιος.  Ο

Ο Ηλίας κι εγώ. Ένα σκίτσο του Στέλιου

τίτλος αναφέρεται στην αυλή της μονοκατοικίας που έμενα στο Γαλάτσι και βρισκόμασταν για να παίξουμε, ο Ηλίας είχε προτείνει μάλιστα να ονομαστούμε «Elias’ backyard».  Όταν το έγραψε ο Στέλιος, τα κορίτσια ήτανε ήδη στην Αγγλία και μεις, με πρώτο εμένα, θα φεύγαμε να πάμε φαντάροι. Είναι λοιπόν ένα τραγούδι αποχαιρετισμού και παράλληλα μια ελπίδας για το μέλλον.  Η εκδοχή που θα ακούσετε δεν έγινε ποτέ.  Πρόκειται για μοντάζ, δεν τολμώ να πω μίξη.  Το παίξαμε πρώτη φορά στη δεύτερη συλλογή μας με τίτλο «Το δις εξαμαρτείν», μια μέρα πριν πρωτοφύγω από την Αθήνα (16 χρονιά πριν, σαν σήμερα, στις 20 του Οκτώβρη του 96 και ναι, δεν είναι τυχαία η δημοσίευση σήμερα κι ενώ είχα δώσει μόλις το τελευταίο μάθημα. Έτυχε την ώρα που παίζαμε το τραγούδι να μας πάρουν τα κορίτσια από την Αγγλία,η Χαρούλα δηλαδή,  και να μιλήσουμε… Μετά, δεν ξέρω τι τον έπιασε το Στέλιο, δεν του έβγαινε το τραγούδι, το κρατήσαμε όμως

Εγώ φαντάρος, όπως με οραματίστηκε ο Στέλιος

για αρχειακούς λόγους κι είναι από κει που έχω κρατήσει το ρεφραίν που ακούγεται στο τέλος. Μετά που γύρισαν τα κορίτσια κάναμε μια κωμικοτραγική, όπως θα ακούσετε στην αρχή (ελπίζω να μη με κακίσουν που βγάζω τ’ «άπλυτα»  μας στη φόρα, το  ‘κανα απλά για να δώσω το κλίμα της παρέας μας), ανεπιτυχή  απόπειρα από όπου άντλησα τα δυο κομμάτια που ακούγονται  φωνές των κοριτσιών. Το τραγούδι το ξέχασα μετά, μέχρι που κάποτε βρήκα τ’ ακκόρντα και το θυμήθηκα και συγκινήθηκα και το ηχογράφησα στα πεταχτά. Κι έκατσα το καλοκαίρι κι έκανα το βιντεάκι,  ένα μικρό δωράκι μνήμής, ένα φόρο τιμής στην παρέα μας, κι ένα κλείσιμο του ματιού στους 20χρονους εαυτούς μας που επιμένουν ακόμα να μας ταλαιπωρούν τόσο καιρό μετά, μη αφήνοντας μας να γεράσουμε…

(Το «κλείστο» στο τέλος, inside joke… )

 Παράλληλα, παραθέτω δυο σκιτσάκι του Στέλιου. Στο ένα απεικονίζει εμένα και τον Ηλία, στον άλλο  απεικονίζομαι εγώ στρατιώτης όπως με φαντάστηκε  ο Στέλιος εμπνεόμενος από μια σχετική φωτογραφία …

Υ.Γ. Κι η απάντηση στη ερώτηση είναι απλή. ΟΙ καλύτεροι φίλοι που είχα ποτέ...

          Η αυλή

(Στίχοι μουσική:  Στέλιος )

Σε μια αυλή ανθίσαν

 όνειρα κι ευχές

Και πίσω τους αφήσαν

 προβλήματα σκιές .

Μα τώρα οι δρόμοι αλλάζουν

Φθινόπωρο ξανά

Κι οι πέντε φίλοι μοιάζουν

Παντού στο πουθενα.

Δεν ήταν τόσο όμορφη... Αλλά ήταν δική μας. Κι ομορφότερη

Ποιος είμαι, φίλε, αν με γνωρίζεις

Κι άμα σε πλήγωσα μην μ΄αρνηθείς

Πες μου αν θες

Ποιος είμαι φίλε, τώρα που φεύγεις

Κι άμα με ξέχασες μείνε μακριά.

Η μέρα σκοτεινιάζει,

 το αύριο κοντά

Μα εμένα δεν με νοιάζει

Η ίδια ερημιά. 

Η ελπίδα απομένει

Παράθυρο  στο φως

Η νιότη μας σωπαίνει

Ο πόνος μας βουβός

Ποιος είμαι, φίλε, αν  με θυμάσαι

Κι άμα σε πλήγωσα μην μ΄αρνηθείς

Πες μου αν θες

Ποιος είμαι φίλε, τώρα που φεύγεις

Κι αν δε με ξέχασες γύρνα ξανά. 

Κι άλλο Υ.Γ. Στην πραγματικότητα η επέτειος άργησε 12 μέρες, με πρόδωσε η μνήμη  μου, όσα αναφέρω παραπάνω έγιναν στις 8 Οχτώβρη, όπως ανακάλυψα σε κάτι  παλιά χαρτιά μου... Αλλά και τι πειράζει?