Σπασμένα καράβια. (Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι- Κώστας Ουράνης)

Την εικόνα που βλέπετε στην φωτογραφία, δεν την αντίκρυσα κατεβαίνοντας από το καράβι στο Πειραία. Κανείς δεν μπορεί πια . Η "Ρομίλντα", η "Ροδάνθη", η "Δημητρούλα" και τ' καράβια των άλλων γραμμών της παλιάς "G.A. Ferries" έχουν κάνει ήδη το τελευταίο τους ταξιδι, αυτό που θα τα μετατρέψει σε παλιοσίδερα, και, μάλιστα, το "Νisos Lissos" (άλλο παροπλισμένο καράβι) πρόσφερε και μια τελευταία υπηρεσία, ανταποκρινόμενο επιτυχώς σε ένα σήμα κινδύνου και σωζοντας κάποιους ναυαγούς... Βρέθηκαν στα νερά μας τις αρχές της δεκαετίας του '90 κι αποτέλεσαν μεγάλη βελτίωση σε σχέση με κάτι "Νήσος Λέρος" ή "Ιαλυσός" που υπήρχαν (είχα κάποτε ταξιδέψει με το "Νήσος Λέρος"... Σε τρεις βδομάδες πρέπει να φτάνουμε στον Πειραιά...) Αργότερα, απαξιώθηκαν, πλήρωσαν την ελλιπή συντήρηση και τα συνεχή ταξίδια, την άφιξη καινούριων, γρηγορότερων και ασφαλέστερων, καραβιών, μετακινήθηκαν κάποια σε ευκολότερα δρομολόγια, η "Δημητρούλα" ειδικά έγινε διάσημη (πρέπει να έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες. Έχει χάλασει σε κάθε λιμάνι που έχεις πιάσει. Ένα ταξίδι με το "Δημητρούλα" ήταν απόδειξη του Σρέντιγκερ... Μέχρι να φτάσεις ήσουν ταυτόχρονα και ζωντανός και νεκρός... ), έπειτα δέσανε στο Πειραιά μετά το κανόνι του Αυγουδήμου και περίμεναν το μοιράιο που τελικά έφτασε...
Σπασμένα καράβια, λοιπόν, κι ένα σπασμένο τραγούδι για αυτά. Γι' αυτό όχι το "Σπασμένο καράβι" . Το δικό μου το τραγούδι είναι αληθινά σπασμένο. Γράφτηκε αρχικά με ξένο στίχο και τίτλο "She's gone" πάνω στα ακκόρντα του "Helpless¨, του Νηλ Γιάνγκ, και αφηγούταν μια ερωτική ιστορία με τον τρόπό και το ερμηνευτικό στίλ του Νικόλαου Σπηλιά, γνωστού καθ' ήμας ως Νικ Κέηβ. Τα φτωχά αγγλικά μου με ώθησαν, όταν με είχε πιάσει η φάση "όλο μεταφράζω στίχους από τα τραγούδια μου τ' αμερικάνικα " να δοκιμάζω διάφορους στίχους κυρίως από ποιήματα κι ένα από αυτά (που βρήκα στο παλιό, το "δικό" μου, αναγνωστικό της Στ' Δημοτικού) ήταν μια εκδοχή(η τελική και  αναγνωρισμένη από το συγγραφέα της εκδοχή εδώ) από το ποιήμα "Τα φορτηγά καράβια "του Κώστα Ουράνη (μια καθόλα έντεχνη μελοποίηση εδώ) στο οποίο η ποιητική φωνή ταυτίζεται με τους γερους ναυτικούς που αποσύρθηκαν κι όλο το μυαλό τους είναι στην θάλασσα και (στην άλλη, την κανονική (;) εκδοχή, αυτή που είχα στο νου μου για την ανάρτηση μα τελικά δεν ταιριάζει- όλα σπασμένα είπαμε) τα σπασμένα φορτηγα που εγκατελειμένα περιμένουν την διάβρωση.... Έχασκε όμως ο στίχος. Φανταστείτε ότι το "She's gone " (δυο μιση συλλάβες) αντιστοιχούσε σε ένα 11συλλαβο-12συλλάβο στίχο. Και το παράτησα. Κι ήρθε κι έδεσε σ' αυτήν την ανάρτηση. Σπασένα τα καράβια, σπασμένος κι ο στίχος, σπασμένο και το τραγούδι...

[Τους ναυτικούς τους γέρους (ήτοι "Τα φορτηγά καράβια")]

Στίχοι: Κώστας Ουράνης

Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι,
που πια να ταξιδεύουν δεν μπορούνε
κι άραξαν στο νησί τους – και τις μέρες τους
ανώφελοι και άνεργοι περνούνε,

που είναι σαν ξένοι στη ζωή τη γύρω τους
και στο νησί τους σαν φυλακισμένοι,
που σέρνονται σκυφτοί και λιγομίλητοι
κι ο νους τους στα ταξίδια τους πηγαίνει,

που πάντα τη φανέλα με την κόκκινη
την άγκυρα στο στήθος τους φοράνε
και που, όταν περπατάν, σκαμπανεβάζουνε
σαν μέσα σε καράβι ακόμα να’ ναι,

που, στεριανοί, δεν παύουνε να γνοιάζονται
για τον καιρό στη θάλασσα που κάνει,
που κι ούτε μιαν ημέρα δεν αφήνουνε
χωρίς να κατεβούνε στο λιμάνι,

και που, όταν ο χειμώνας μες στα σπίτια τους
τους κλείνει, μπρος στο τζάκι τους, τα βράδια,
μ’ υπομονή κι αγάπη – για τ’ αγγόνια τους
είτε γι’ αυτούς – μικρά φτιάνουν καράβια.


Υ.Γ. :Αυτό θα δείτε, αν πάτε τώρα στον Πειραιά...