701 Θεσπιείς.

    Από μικρό παιδί μου είχαν κάνει εντύπωση οι 700 Θεσπιείς.  Φαντάζομαι για τον ίδιο λόγο που κόλλησε ο Σεφέρης με την Ασίνη. Μόνο μια λέξη στην Ιλιάδα κι εκείνη αβέβαιη. Έτσι κι οι Θεσπιείς. Μια υποσημείωση, αχρείαστη και αποσιωπημένη συχνά στο αναντίρρητα σημαντικό έπος του Λεωνίδα. Ήταν μάλλον αυτό το ημίφως της ιστορίας που μου τους έκανε θελκτικούς. Από μικρός φαινόμουνα ότι θα κολλαγα με τον Καβάφη...

700 Θεσπιείς

     Όμως, αν για την Ασίνη μπορούμε να δεχτούμε τον αφανισμό της μνήμης της, για τους 700 Θεσπιείς άρχισε ολοένα και συχνότερα να με στεναχωρεί, στα όρια της αγανάκτησης, η υποτίμηση και η αποσιώπηση της συνεισφοράς και της θυσίας τους. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν εκείνοι που έμειναν να πολεμήσουν για την πατρίδα τους - οι Θεσπιές είναι  κοντά στις Θερμοπύλες -κι όχι για λόγους τακτικής. Κι ενώ οι Σπαρτιάτες ήταν πολεμικές μηχανές προορισμένες να μάχονται σώμα με σώμα από γεννησιμιού τους, οι Θεσπιείς ήταν ευκαιριακοί στρατιώτες, αγρότες ως επί το πλείστον, στρατεύσιμοι εποχιακά  μόνο για τις περιορισμένες ανάγκες  της πόλης – κράτος τους, άρα λιγότερο εξοικειωμένοι με την ιδέα και τον τρόμο του πολέμου και του θανάτου.  Κι ακόμα περισσότερο, καμιά φήμη δεν  θα κηλίδωναν, αν επέλεγαν να φύγουν, και δεν τους υποχρέωνε, στο τέλος- τέλος,  κανένας πάτριος νόμος, κανένα "ταν ή επι τας" , όπως τους Σπαρτιάτες. Μόνοι τους επέλεξαν να μείνουν και να πολεμήσουν και θα ήταν και αδιάφοροι μπροστά στον προβληματισμό μου. Δεν το έκαναν για τη δόξα, δεν το έκαναν για την τιμή, δεν το έκαναν από καμιά υποχρέωση. Ως άνθρωποι με ελεύθεροι βούληση, απάντησαν το μεγάλο "Ναι" στο αίτημα της εποχής τους ακολουθώντας  τις επιταγές της ιστορίας με τον ίδιο τρόπο που παίρνανε τα αλέτρια να τους να πάνε να οργώσουν. Τόσο απλά.  Πολέμησαν, σκοτώθηκαν, ξεχάστηκαν. Και κάπως έτσι έγιναν για μένα διαχρονικό σύμβολο της αδικαίωτης, μα όχι λιγότερο μεγαλόπρεπης θυσίας. Της αμετακίνητης και ανιδιοτελούς σταθερότητας στην υποστήριξη μιας ιδέας,  πέρα από το εφήμερο και το επιφανειακό. Της ακατάπαυστης κι συνεχούς επαγρύπνησης, χωρίς όμως τουπέ και φανφαρονισμούς, σ' ένα σύμπαν όπου η ματαιοδοξία είναι άγνωστη έννοια.   Πραγματικοί και καβαφικοί θερμοπυλομάχοι ταυτόχρονα!!!!

+ ένας...

  Και κάπως τάχθηκα υπερασπιστής  της μνήμης τους. Προσπάθησα, όσο κι όπως μπορούσα, να απαλύνω την αδικία της ιστορίας, να γνωστοποιώ την πράξη τους, τα κίνητρα τους, να εξάρω  τη συνεισφορά τους. Τους έγραψα κι ένα επίγραμμα  και τους αφιέρωσα και μια ανάρτηση στο άλλο μας ιστολόγιο. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που ταυτίστηκα μαζί τους στο πιο αυτοβιογραφικό τραγούδι που έγραψα, τους «701 Θεσπιείς», για κείνη τη φορά που αντιλήφθηκα τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων, το πώς δηλαδή μπορείς αλλάζοντας να μην αλλάζεις μες την αλλαγή. Πως (και πώς) χωρίς να προδίδεις τον εαυτό σου να είσαι ανοιχτός σε κάθε ευκαιρία εμπειρίας, γνώσης, πειραματισμού. Σαν να ανεβαίνεις τη ράχη του βουνού, για να δεις τι έχει πίσω.

Το βίντεο του τραγουδιού μού έκανε την τιμή να μου το φτιάξει (ακόμα μια φορά μετά την «Υστεροφημία») η gia_des. Σ’ ευχαριστώ… 

701       ΘΕΣΠΙΕΙΣ     

                                                                                  Δεκέμβριος 1996 

Αλλάζω

όψη συχνά και με τρομάζω.

Ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός ,

                                                ρωτάει ποιος είναι αληθινός,

αυτός ή εγώ;

Κουρέλια,

κενές ματιές, πνιχτές κραυγές και γέλια!

Το μυαλό μου σκοτεινιάζει

και η σκέψη μου αδειάζει

και νομίζω θα εκραγώ.

Όλα γύρω μου κομμάτια από κάποιο ανόητο κολάζ!

 Στη ζωή μου είμαι κομπάρσος σε σκηνές που κόπηκαν στο μοντάζ.

Θυμίζω

μνημείο κατάρρευσης μα συνεχίζω

να ψαλιδίζω τα όνειρα μου ,

να στριμώχνω τα όρια μου

σε παγιδευμένες διαδρομές.

Να κλάψω ,

 Θεέ μου , να μπόραγα να κλάψω!

Όμως, τα μάτια μου είναι άδεια

κι ας με τρώνε τα σημάδια 
απ’ τις  γκρεμισμένες μου άμυνες.

                                                                               Μα η μέρα,

με τη σπασμένη της φλογέρα,

 μου λέει :  « Μάγκα μη φοβάσαι

στην ίδια ομάδα πάντα θα  ’σαι

με τους 700 Θεσπιείς.»  

  




Κι αλλάζω

μα τώρα πια δε με τρομάζω !

Ο πανικός και η χαρά μου,

ο φόβος και η σιγουριά μου ,

όλα είναι σύμβολα της σκηνής.

Όλα είναι σύνεργα της σκηνής

Κι αλλάζω. Αλλάζω! Αλλάζω...