Απο κάθε φάση της ζωής μου μου έχει μείνει τουλάχιστον ένας φίλος. Απο το χωριό, από το σχολείο, από τη σχολή, από τις δουλειές... Εκτός από τον στρατό. Κρατούσα όλα μου τα τηλέφωνα σε ένα φύλlο χαρτί και πλύθηκαν με την παραλλαγή και χάθηκαν. Τηλέφωνο δεν είχα να δώσω εγώ κι έτσι δεν μπορούσε κανέις να με βρει, δεν μπορούσα κανένα να βρω... Από όλους αυτούς με το Θώμα το Νικολαίδη θα μπορούσα να είμαι ακόμα φίλος... Τον πανύψηλο και λίγο ογκώδη ήρεμο και ντροπαλό γίγαντα. Γνωριστήκαμε στο Κ.Ε.Β.ΟΠ., δηλαδή όχι ακριβώς γνωριστήκαμε... Μου 'κανε μια ένεση τότε που είχαν χαλάσει τα σουτζουκάκια και το μισό στρατόπεδο περπατούσε και χεζότανε κι είχα βρεθεί στο αναρρωτήριο με υψηλό πυρετό. Ήταν νοσοκόμος-ολμιστής. Αργότερα, στο τάγμα στην Κω κάναμε παρέα μαζί με τους άλλους "υπερήλικες" ( όσοι ήμασταν εκεί στα 24- 25... ). Μου έκανε την τιμή να μου δείξει τους στίχους που έγραφε, ήταν ερωτευμένος βαθιά και μάλλον χωρίς ανταπόκριση με μια πιτσιρικα φέρελπι ηθοποιό της οποίας δεν έμαθα ή δεν θυμάμαι το όνομα... Πιο μετά, εγώ πήγα σε ένα φυλάκιο κι αυτός έμεινε στο τάγμα στο ιατρείο και δεν βρισκόμασταν συχνά, μέχρι που για κανα μήνα με κράτησαν στο τάγμα και ξαναρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Είχα πάρει την κιθάρα μου μαζί και καμιά φορά πήγαινα στο Ιατρείο και παίζαμε... Ήταν αριστερόχειρας θυμάμαι (κι εγώ είμαι αλλά στην κιθάρα είμαι δεξιόχειρας ) και για να παίξει έπαιρνε την κίθάρα, την έβαζε ανάποδα, κάτω τα μπάσα, πάνω τα καντίνια, κι έπαιζε τα ακκόρντα απο κάτω προς τα πάνω... Μια μέρα ντροπαλά μου έδειξε τους στίχους που είχε γράψει για την κοπέλα... Του είπα να φτιάξουμε κανα τραγούδι και του άρεσε η ιδέα. Κάτσαμε και σκαλίσαμε ένα ποίημα του με τίτλο "Ομορφιά" και τον εντυπωσίασε το γεγονός ότι ήξερα τι σήμαιναν οι λέξεις "ξουθιά" και "βορά" που χρησιμοποιούσε. Μάλλον του άρεσε που γίναν οι στίχοι του τραγούδι, γίατι, φεύγοντας εγώ για να ξαναγυρίσω στο φυλάκιο, μου έδωσε ένα φυλλάδιακι στο οποίο ήταν δαχτυλογραφημένοι όμορφα κι ωραία κάποιοι στίχοι του - "Έχω αντίγραφα", με καθησύχασε- για να φτιάξω κι άλλα ... Έίχα κάποιες ιδέες στο φυλάκιο, αλλά δεν έτυχε ποτέ να ξαναβρεθούμε έχοντας κασσετόφωνο για να τις ακούσει, μετά πήραμε μετάθεση, έχασα το τήλέφωνο, πάει... Προσπάθησα και μετά, αλλά ήταν λιγάκι δύσκολο να τα μελοποιήσω! Λίγο που ήταν κυρίως στα αγγλικά και τα αγγλικά του ήταν καλύτερα από τα δικά μου και για να καταλάβω τι λέει ήθελα μεταφραστή, λίγο που δυσκολεύομαι να δουλέψω πάνω σε ξένο στίχο (του Ηλία και του Στέλιου δεν είναι ξένοι, εννοείται ), λίγο που ο στίχοι του μετρικά ήταν λίγο άνισοι, δεν έμενα ευχαριστήμένος από την μελοποίηση...
Aυτό που θα ακούσουμε σήμερα με τίτλο "After all", εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία αλλά και εξαιρείται. Η ηχογράφηση που θα ακούσετε είναι η πρώτη - πρώτη. Το έγραψα κάνα χρόνο αφού απολύθηκα. Έγραψα τη μουσική πάνω στο πρώτο "κουπλέ" (δεν είναι χωρισμένος σε στροφές ο στίχος, εγώ το χώρισα, εγώ όρισα και τι θα είναι ρεφραίν). Μετά έκανα μια πρόχειρη ηχογράφηση για να δώ πώς ακούγεται... Στα υπόλοιπα κουπλέ ο στίχος είτε περισσευε είτε δεν έφτανε και για να μου βγεί "αυτοσχεδίαζα" λιγάκι κάθε φορά που το έπαιζα... Ποτέ δεν κατάφερα να του δώσω μια σταθερή μορφή και πάντα δεν ήμουν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα... Έτσι, το παράτησα.
Κάνα χρόνο μετά, περνούσα την φάση Όλο-μεταφράζω-στίχους-από-τα-τραγούδια-μου-τα-αμερικάνικα. Ήθελα να γράψω κάτι για εντάξω μέσα την φράση "το γελοίο μου φωτοστέφανο προβάρω" και σκέφτηκα να γράψω ένα αποτυχημένο μάντη που δεν κατορθώνει να προβλέψει τίποτα και περιφέρει απόδω και από κει την χρεοκοπία του. Πάνω στην μουσική του "After all" έγραψα τον "Ψευτοπροφήτη". Δεν έμεινα ικανοποιημένος από τους στίχους και το παράτησα... Κι αν το παραθέτω σήμερα είναι γιατί, εκτός των άλλων, αυτό το ιστολόγιο είναι κι ένα μέσο κλεισίματος παλιών λογαριασμών... Χρόνια μετά έτυχε να ακούσω με το Νάσο - κάτι ψάχναμε- μια παλιά κασσέτα που είχα δώσει στον Ηλία. του άρεσε και το πήρε και το άκουγε συχνά. Κάπως έτσι το ξαναάκουσα κι εγώ το "After all" με την ασφαλεια και την απόστασιοποίση του χρόνου που 'χε περάσει και αντιληφθηκα γιατί δεν μπορούσα να το εξελίξω. Χωρίς πρόθεση και χωρίς να το έχω καταλάβει το τραγούδι είχε ολοκληρωθεί με την πρώτη, από μόνο του. Για αυτό και αρνούνταν και μουλάρωνε... Θα μπορούσα να το βάλω σε άλλη μεταγενέστερη καλύτερη ηχογράφηση, τα βρήκαμε με το τραγούδι... Διάλεξα όμως αυτήν την πρώτη, τη γυμνή, την νεογέννητη..
AFTER ALL
After all nothing is more important to me
than the clothes that yoy wear
and that smile on your face
the sun's shining throu your hair
as you a dance around in grace.
After all noting seems more important to me
so no misfortune can get me down
for as long as you near me.
Nobody can cast their misery on me
for as long as you 're happy.
And now you fade away into a shade
and i forget what attracted me to you.
Your smiling face hides away
your clothes seems out of date
the sun don't light your hair
as you sit firlmy in chair in the shade.
After all nothing is more important to me
but the threats of cubid i'm wearing down
our bones are loosening getting us free .
We seem to have lost track of what's important
sinking fast in sea of misery.
After all nothing is more important to me
but as we drift apart by trempling awards
misery call for my company.
Sure that i will cling to it for relief
as what's important fades away .
And so you fade away into a shade
and i forget what attracted me to you.
Your smiling face hides away
your clothes seems out of date
the sun don't light your hair
as you sit firlmy in chair in the shade.
Το γεγονός ότι όταν αναφέρομαι στα ιστολόγια μου σε κάτι που έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, το κάνω για να το συσχετίσω ή επειδή συσχετίζεται με κάτι γενικότερο, παραμένει σε ισχύ και σήμερα κι ας μην είναι αυτό ευδιάκριτο σε πρώτο επίπεδο! Αφορμή της σημερινής ανάρτησης είναι κάτι που εν πολλοίς πέρασε απαρατήρητο αυτό καθαυτό, το γεγονός ότι χθεσινό ματς της Εθνικής ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Νίκου Λυμπερόπουλου. Και μπράβο του του Σάντος που διόρθωσε την αρχική εσφαλμένη πρόθεση του να βάλει τον Φετφατζίδη στο 1-3 και αποκαταστάθηκε εν μέρει μια ιστορική αδικία, αν και ο Λυμπερόπουλος, πιστεύω, εχθές, απόντος του Καραγκούνη, άξιζε μια θέση στην ομάδα -αν όχι από την αρχή, τουλάχιστον στη από την αρχή του δεύτερου ημιχρόνου- με βάση και μόνο τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, φάνηκε άλλωστε αυτό και για όσο διάστημα έπαιξε, που συμμάζεψε λίγο τ' ασυμμάζευτα...
Ωστόσο ο Λυμπερόπουλος δεν γίνεται θέμα σ΄αυτό το ιστολόγιο για τις ικανότητες του αυτές, τις ποδοσφαιρικές. Γίνεται για τον τρόπου που τις διαχειρίστηκε στην καριέρα του και τον εν γένει βίο
Κι όχι μόνο σαν παίχτης διαμάντι
και πολιτεία του, όπως προκύπτουν από την καριέρα αυτή... Όντας ασιμάκι μου και ξεκινώντας την καριέρα του από την ομάδα της πατρίδας μου, την "Καλαμάτα", είχα την τύχει να τον παρακολουθήσω και να μαθαίνω πράγματα για κείνον οφ δι ρέκοντ από νωρίς...
Η καριέρα του δεν συνοδεύτηκε από πρωταθλήματα και άλλους τίτλους πολλούς, μόνο το Κύπελλο του 2011, αν δεν απατώμαι. Η τύχη το φερε κάτι να γίνεται πάντα όταν πλησίαζε στην επιτυχία... Ο φοβερός Παναθηναϊκός του Κυράστα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, έμεινε βασιλιάς χωρίς στέμμα ελέω της παράγκας του Κόκκαλη, το ανέλπιστο πρωτάθλημα της Α.Ε.Κ. το 2008 χάθηκε στα χαρτιά από την ίδια παράγκα, ακόμα και το 2004 ήταν απών από το κατακτηθέν Euro, τη μοναδική χρονιά που δεν μετείχε στην Εθνική...
Δεν πήρε ποτέ πρωταθλήματα ίσως στους ποδοσφαιρικά στάδια, αλλά κέρδισε σε όλα τα άλλα -και σημαντικότερα- της ανθρώπινης ζωής καθώς ήταν πάντα και παρέμεινε παρέμεινε άνθρωπος, κάτι που λίγοι άλλοι Έλληνες ποδοσφαιριστές μπορούν να καυχηθούν, ο Σαλπιγγίδης και ο Άντζας είναι άλλα παράδειγμα που μου έρχονται πρόχειρα... Και το γεγονός πως, ακόμα κι όταν ήξερε πως οι πιθανότητες ήταν εναντίον του, δεν έπαψε ποτέ να δίνει όλες τις δυνάμεις του είναι κάτι που του προσδίδει μια αίγλη που τον καθιστά τραγικό πρόσωπο. Πραγματικό καβαφικό Θερμοπυλομάχο.
Αυτή η ακαταπόνητη και ακατάβλητη προσπάθεια του να υπερκεράσει τις κάθε φορά δυσκολίες είναι, άλλωστε, βασικό χαρακτηριστικό του. Άντεξε την απαξίωση που γνώρισε τα πρώτα του χρόνια στον Παναθηναϊκό, καθώς η ποδοσφαιρική του ευφυΐα βραχυκύκλωνε τον αλήστου μνήμης προπονητή Βασίλη Δανιήλ, τον ίδιο που δέκα χρόνια πριν "έκαψε" έναν άλλο παιχταρά, τον Πάρι Γεωργακόπουλο. Όταν ο Τζίγκερ τον χρησιμοποίησε - μαζί με τους υπόλοιπους της τότε ομάδας που ο Κυράστας έχτισε και διέπρεπε στην |Ευρώπη - ως αποδιοπομπαίο τράγο για να καλύψει την δική του διοικητική ανυπαρξία που οδήγησε στα γεγονότα της Ριζούπολης, ο Λυμπερόπουλος ενδύθηκε το ρόλο του καβαφικού "Βασιλιά Δημήτριου" κι ήσυχα - ήσυχα και αθόρυβα έχτισε ξανά την καριέρα του στην Α.Ε.Κ. χωρίς να αφήσει να φανεί οποιαδήποτε πικρία και σεβόμενος τους οπαδούς της παλιάς του ομάδας, σε αντίθεση με τις όποιον πάρει ο χάρος κομπλέξικές και "οπαδικές" τσιρίδες του Νικοπολίδη, ας πούμε. Κι έτσι εξηγείται το παράξενο της καθολικής εκτίμησης και σεβασμού, που έχαιρε από όλους τους οπαδούς (και ναι, δεν μιλάω για φιλάθλους ), πράγμα παράξενο σε ένα κόσμο που η ο 'καγκουρισμός"του είναι το μέτρο και οι χθεσινοί ήρωες οι αυριανοί προδότες. Κι έτσι και το ακόμα πιο παράξενο γίνεται λογικό. Το ότι δεν λατρεύεται δηλαδή μόνο - ταυτόχρονα, να τονίσω, τα τελευταία χρόνια- από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού και της Α.Ε.Κ. , των ομάδων που αγωνίστηκε, αλλά απολαμβάνει το θαυμασμό και τον σεβασμό και από Ολυμπιακούς, Παοκτζήδες και λοιπούς οπαδούς... Όταν, τέλος και για να κλείσω με την παροιμιώδη αντοχή του, η Α.Ε.Κ. τον θεώρησε ξοφλημένο το 2008, ο Λυμπερόπουλος εξίσου αθόρυβα κατευθύνθηκε ως νέα Κρατησίκλεια "προς το διδώ", εκπλήρωσε έστω και καθυστερημένα το παλιό του όνειρο να παίξει στο εξωτερικό, έδωσε κι εκεί, στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης, τα ποδοσφαιρικά του διαπιστευτηρια και χωρίς μνησικακίες επέστρεψε, όταν η Α.Ε.Κ. αποδεχόμενη ουσιαστικά το λάθος της, ξαναζήτησε τις ποδοσφαιρικές του υπηρεσίες, αγωνιζόμενος με το ίδιο ήθος ως πρόσφατα. Το τελευταίο του ματς σε επίπεδο συλλόγων ήταν εναντίον του Παναθηναϊκού, ένα περίεργο τερτίπι της μοίρας, που του επέτρεψε όμως να αποθεωθεί από όλο το γήπεδο.
Το οποίο ήθος φαίνεται με σαφήνεια ότι τον συνόδευε καθ' όλο το διάστημα της ποδοσφαιρικής του ζωής. Σε αντίθεση με κάτι Σεϊταρίδηδες που καυχιούνται πως έτρεξαν με τη Λαμποργκίνι τους με 350, ο Λυμπερόπουλος εμφάνισε τα απαραίτητα αντισώματα που του επέτρεψαν να κρατήσει το χαρακτήρα του αναλλοίωτο από τα γρήγορα λεφτά και την εύκολη δόξα. Δεν πούλησε ποτέ οπαδιλίκι, όπως προείπα, αλλά σεβάστηκε κάθε οπαδό κι όχι μόνο της ομάδας του. Δεν το έπαιξε ποτέ βεντέτα και δεν προσπάθησε να ελέγξει τα αποδυτήρια, ώστε να εξασφαλίσει τη θέση του στην ενδεκάδα, όπως κάτι Ανατολάκηδες, Γεωργάτοι, Κατσουράνηδες, ούτε προσπάθησε να κερδίσει καινούρια συμβόλαια γλείφοντας και ρουφιανεύοντας όπως ο Γκούμας. Πρόκρινε πάντα το καλό της ομάδας για αυτό αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα έπαιζε όπου τον έβαζε ο προπονητής του, ακόμα κι αν αυτό ενείχε κινδύνους για την ατομική του καριέρα, ακόμα κι αν δεν είχε τη δυνατότητα να δείξει την καταπληκτική του τεχνική κατάρτιση ή την ικανότητα του στο γκόλ. Και, να τ' ακούει ο Καραγκούνης, πάντα η ευγένεια του χαρακτήρα του τον οδηγούσε να μην αφήνει το πάθος του για την νίκη να παρεκτραπεί.
Φαίνεται, λοιπόν, πως μια καβάφική "Πόλιν" περιέφερε ο Λυμπερόπουλος στην δημόσια, ποδοσφαιρική ζωή του. Μόνο που "η πόλις" του ήταν από καλή πάστα κι άντεχε... Για αυτό λοιπόν, τον ποδοσφαιριστή που αποσύρεται αποχαιρετούμε. Ο άνθρωπος παραμένει...
Υ.Γ.: Καλό πάντως είναι να μην το ρίξει στο τραγούδι!Έχει κι αυτό το καλαματιανό αξάν...
Ο συντάκτης της ανάρτησης είναι λιγάκι διχασμένος σήμερα... (Το 'κανα το ταρατατζούμ, κόβω το γ΄πρόσωπο ). Γιατί το θυμικό μου από τη μια προφανώς κι επιθυμεί όχι απλά και μόνο να περάσει η Ελλάδα στα ημιτελικά, αλλά όλες οι ομάδες των χωρών που ειρωνικά αποκαλούνε P.I.G.S. (Portugal, Italy, Greece, Spain) οι οικονομικοί μεγαλοκαρχαρίες και για να το λέω αυτό εγώ, που σιχαίνομαι ποδοσφαιρικά την Ιταλία, καταλαβαίνετε... Έτσι σαν οιωνό... Σαν μια έμμεση αποκατάσταση της Ιστορίας... (το κανε άλλη μια φορά, όταν μας νίκησε η Εθνική Αλβανίας) Η λογική μου φοβάται όμως λίγο... Φοβάται, από την μια, γιατί μια ενδεχόμενη επιτυχία θα εκληφθεί ακριβώς έτσι. Θα αισθανθεί το μέρος του λαού που έχει μάθει να είναι πλήθος και μάζα (κι είναι το ίδιο που ψήφισε τη Νέα Δημοκρατία και τις ουρές της, άραγε απόψε αυτοί ποιον θα υποστηρίζουν? Κάνει να κακοκαρδιστούν οι δανειστές μας ? Ή ακόμα ακόμα, δεν φοβούνται μήπως κακοκαρδιστούν? Γιατί κάπως έτσι ψηφίσανε... Μ' αυτά τα κριτήρια...) θα αισθανθεί να παίρνει το αίμα του πίσω και ψυχολογικά θα ισορροπήσει, θα κατευνασθεί η οργή του ή θα εφησυχασθεί. Μόνο που, μεγάλε, η εξίσωση "μου χουν γαμήσει τη ζωή, αλλά εντάξει τους νίκησα στο ποδόσφαιρο"δεν νομίζεις ότι είναι λιγάκι εις βάρος σου? Στο κάτω-κάτω για ποδόσφαιρο μιλάμε, Η ζωή μας είναι σημαντικότερη και η πλαστή ευφορία ενδεχόμενου νικηφόρου αποτελέσματος δεν πρόκειται να κατευνάσει την ...εφορία, για να κάνω ένα χαζό- αλλά επίκαιρο, σε λίγο που θα σου ρθει το εκκαθαριστικό θα καταλάβεις- λογοπαίγνιο. Κι εντάξει, καλές οι συμβολικές νίκες, καλύτερες οι πραγματικές κι οι ουσιώδεις...
Κι από την άλλη, φοβάμαι αυτή την εθνικιστική διάσταση που έχει πάρει το θέμα. Δεν υπάρχουν καλοί Έλληνες και κακοί Γερμανοί. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε έχουν ταξικό υπόβαθρο και όχι εθνικό. Έχεις πολλά περισσότερα κοινά στοιχεία με το Γερμανό μέσο οπαδό της Μπάγερν Μονάχου, της Σάλκε ή όποιας άλλης... (εγώ υποστηρίζω την Σανκτ Πάουλι) από ότι με τους Σαμαράδες (και δεν μιλάω για τον Γιώργο ή το Τρύφωνα...) και του Βενιζέλους αυτού του κόσμου. Τουλάχιστον κι εσύ κι αυτοί είσαστε το θύμα παρόμοιας παραπληροφόρησης και προπαγάνδας. Εσύ πως με το μνημόνιο είναι για να σε σώσει κι εκείνος πως εσύ που είσαι τεμπέλης φταις για τη μίζερη ζωή του. Θυμήσου τον Πέτρο, το Γιόχαν και τον Φραντς και παραδειγματίσου. Σιχαίνομαι τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε όχι γιατί είναι Γερμανοί, αλλά για αυτά που εκπροσωπούν και κείνους που υποστηρίζουν... Μην ξεχνάς τον Μπαρόζο... Πορτογάλος είναι...
Υποστηρίζουμε προφανώς τη χώρα μας, αλλά τοποθετούμε τα πράγματα και στην πραγματική τους διάσταση...Γιατί η απάντηση στο δικό σου ψευτοκαμαρωτό, ποδοσφαιρικό "έτσι γαμάνε αυτοί, που σας χρωστάνε" είναι αυτό που θα σου πούνε μετά κυνικά για όλα τα ουσιώδη (όχι οι Γερμανοί, αλλά οι τράπεζες και τα τσιράκια τους, ανεξαρτήτως εθνικότητας), "χάσουμε κερδίσουμε εμείς θα σε γαμήσουμε" δηλαδή...
Και για να κλείσω και λίγο χιουμοριστικά... Ακολουθούν αποδείξεις πως οι Έλληνες, όπως κι όλα τα άλλα βέβαια, ανακάλυψαν το γκολ κι ο Σωκράτης (κι όχι ο...Σόκρατες) βάζει τα γυαλιά στο Μέσι... (Μας ευνόησε πάντως, ο Κομφούκιος. Ο Σωκράτης είναι καθαρά οφσάιντ)
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και η αρχή έγινε... Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί μερίδα του κόσμου που υποστήριξε την Αριστερά αισθάνεται παγωμένη από το αποτέλεσμα... Μολονότι σε μένα προσωπικά φαίνεται αδιανόητη η έμμεση "αθώωση" της εξίσου υπεύθυνη με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Νέας Δημοκρατίας, δεν είναι κάτι παράλογο η αύξηση των ποσοστών της, καθώς έπαιξε με το θυμικό των "νοικοκυραίων" ψηφοφόρων της και σπεκουλάρισε πάνω σε φήμες που η ίδια και τα αφεντικά της καλλιέργησαν, απεθυνόμενοι σ' αυτούς... Τώρα θα πρέπει να τα λουστεί αυτή. Πώς ο Κωστάκης, που την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια το '09, την γλύτωσε προσωρινά ? Καμιά σχέση. Θα σχηματίσει τελικά κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο κόμμα είναι άλλωστε, και θα κληθούν αυτοί να βγάλουν από τη φωτιά τα κάστανα τα οποία έβαλαν... Μόνο που τούτη τη φορά θα ξέρουν, κι αυτοί και όλοι, πόσο απίδια βάζει ο σάκος. Με την προηγούμενη βουλή κυβερνήσεις τύπου Παπαδήμου εμφάνιζαν συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία η οποία προφανώς, όπως αποδείχτηκε, δεν αντιστοιχούσε σε αντίστοιχη λαϊκή πλειοψηφία. Εδώ σε θέλω κάβουρα, τώρα...
Η διατήρηση των ποσοστών τη Χρυσής Αυγής εννοείται ότι δεν είναι κάτι ευχάριστο. Από την άλλη όμως είναι ένας διακριτός δείκτης της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας. Πλέον κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε. Κι έτσι όλοι είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Οι ψηφοφόροι της για την ψήφο τους κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι (από τους δημοκρατικών φρονημάτων δεξιούς μέχρι τους αναρχικούς) για ό,τι (δεν) κάνουμε για να τους σταματήσουμε. Και μη γελιέστε. Δεν είναι τυχαίο που αναφέρομαι στους φασίστες μετά την μνημονιακή Νέα Δημοκρατία. Παρά την "αντιμνημονική" ρητορική της η Χρυσή Αυγή προαλείφεται και προετοιμάζεται ως παρακρατική ορδή από εκείνα τα συμφέροντα ακριβώς που έχουν σκοπό μέσω του μνημονίου να υποδουλώσουν τη χώρα. Οι μετανάστες- παράνομοι ή νόμιμοι δεν έχει σημασία- είναι μόνο η αρχή... Ετοιμάσου, έρχεται η σειρά σου, φίλε αναγνώστη... Μην πεις πώς δεν το ξέρεις...
Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., τι να πω? Δεν υπάρχει ΠΑ.ΣΟ.Κ.... Μας πρόσφερε μια τελευταία ηδονή, το Βενιζέλο να καταφέρεται εναντίον του δικομματισμού, και αναμένεται να συγχωνευθεί με τη Νέα Δημοκρατία μέσα σε εκκωφαντικούς πομφόλυγες για το μέλλον και τη σωτηρία της χώρα και διάφορα τέτοια σε κάποια κατασκευασμένα δύσκολή στιγμή...
Οι ΑΝ.ΕΛ και η ΔΗ.ΜΑΡ βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο καθαρτήριο, αν δούμε αναλογικά ως Κόλαση τους μνημονιακούς και Παράδεισο τους αντιμνημονιακούς. Δεν με στεναχωρεί ιδιαίτερα η μείωση των ποσοστών του ακραίου εθνικιστή Καμμένου,ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξε εκ των ιδρυτών των Κενταύρων και των Ρέηντζερ, ομάδων κρούσης της ΟΝΝΕΔ οι οποίες, πέρα από άλλα ευθύνονται, για το θάνατο του Τεμπονέρα. Ούτως ή άλλως, πάντα πίστευα ότι στην πραγματικότητα είναι ένα είδος δούρειου ίππου, ώστε να διοχετευθούν σε οικείο πολιτικά χώρο οι δυσαρεστημένοι δεξιοί ψηφοφόροι. Και την κρίσιμη στιγμή, τσουπ!!!! "Αι ανάγκαι του έθνους κτλ", η σωτηρία του τόπου κτλ".
(Για τον Καρατζαφέρη και το Τζήμερο δεν θα μιλήσω. Ο πρώτος είναι περιττός. Τι να τον κάνεις τον φασίστα τραβεστί, όταν έχεις τους γνήσιους? Κι ο δεύτερος κάηκε σα χρυσαλίδα στο φως της δημοσιότητας. )
Η ΔΗΜ.ΑΡ, τώρα. Θα μου επιτρέψετε να μιλήσω για την αριστερά συνολικά, πέρα από κόμματα, άλλωστε πάντα πίστευα ότι η Αριστερά είναι ενιαία... Και θα μου επιτρέψετε, παρά τις παλινωδίες του Κουβέλη, να θεωρώ μέχρι αποδείξεως του εναντίου αριστερό κόμμα τη ΔΗΜ.ΑΡ. Αυτές οι εκλογές ήταν προνομιακές για την Αριστερά. Δεν μπορούσε να ηττηθεί. Αν έβγαινε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α πρώτο κόμμα και σχηματιζόταν αριστερή κυβέρνηση, ποιος μπορεί να πει ότι δεν θα ήταν το καλύτερο για το τόπο. Ακόμα και άσχημα να ήτανε τα πράγματα, εγώ θα αισθανόμουνα πιο άνετα και πιο ήσυχος εάν αριστερό στέλεχος κρατάει τα ηνία του υπουργείου Εθνικής Αμύνης ή του Δημοσίας Τάξης, για να πιάσω το πιο ακραίο σενάριο. Κι αν η αριστερή ελληνική κυβέρνηση βάλλονταν από παντού, θα ήταν χρυσή ευκαιρία να συσπειρωθεί πίσω της η ελληνική και ακολούθως η ευρωπαϊκή κοινωνία.
Με την Αριστερά ως αξιωματική αντιπολίτευση τα κέρδη είναι εξίσου μεγάλα. Αρχικά, δεν κινδυνεύει από τη φθορά και διατηρείται στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως η μόνη εναλλακτική λύση μετά την κατάρρευση της νέας κυβέρνησης (Ο καραδεξιός αλλά ευφυής πολιτικά Αδριανόπουλος διάβασα σε ένα άρθρο ότι ήλπιζε να σχηματιστεί τώρα αριστερή κυβέρνηση,΄ωστε να καεί, και ο νεοφιλελευθερισμός να υπερισχύσει σε βάθος χρόνου ). Δεύτερον, δίνεται επαρκής χρόνος ώστε να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα με σκοπό τη σύμπηξη του ενιαίου αριστερού μετώπου... Η ΔΗΜ.ΑΡ θα κριθεί από τις πράξεις της τώρα. Είτε θα διατηρήσει μια συνεπή αριστερή τάση, είτε θα επιχειρήσει να μετατραπεί σε ένα μικρό ΠΑ.ΣΟ.Κ., οπότε θα ξεχωρίσει η ήρα από σιτάρι και θα ξέρουμε ποιος είναι με ποιον, το ίδιο και οι ψηφοφόροι της. Οι μεν θα επιστρέψουν στην Αριστερά στην οποία ανήκουν, οι δε ποτέ δεν ήταν. Το Κ.Κ.Ε.- από την πλευρά του- ελπίζω να αξιολογήσει σωστά και έγκαιρα το νέο χαστούκι... Πώς λέει ο Γκίντερ Γκρας ότι η Ελλάδα είναι το λίκνο της Ευρώπης? 'Ετσι είναι και το Κ.Κ.Ε για την Αριστερά στην Ελλάδα. Δεν νοείται αριστερό μέτωπο χωρίς το Κ.Κ.Ε. Αυτό τα άρχισε όλα. Ένα Κ.Κ.Ε. όμως απαλλαγμένο από τους τωρινούς στείρους δογματισμούς και αγκυλώσεις. Αλέκα, τώρα είναι η ώρα! Μήπως να αναρωτηθείς μήπως δεν φταίνε οι άλλοι που δεν σε ψηφίζουν? Κι όσο για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α, χαρακτηριστικό είναι το εξής. Σχολίασα σε άρθρο επιφανούς στελέχους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να προσέξουν λίγο γιατί μου θυμίζουν το ΠΑ.ΣΟΚ το '81, εννοώντας προφανώς ότι μερικοί έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ. Δεν το κατάλαβε!!!! Ο επιπλέον χρόνος, λοιπόν, αναμένεται, χρησιμοποιούμενος σωστά. να διώξει την ζαλάδα των υψηλών ποσοστών και την γέννηση νέων Τσοχατζόπουλων. Στη γωνία περιμένουν τέτοια σταβοπατήματα οι "απολιτίκ" αντιδραστικοί με τον καλό λόγο έτοιμο. "Έλα μωρέ! Αφού όλοι ίδιοι είναι!!!". Τρίτο και εξίσου σημαντικό. Ο Βενιζέλος (όχι ο Μπένι, ο αληθινός), εάν ασκούσε τώρα εξωτερική πολιτική, θα εκμεταλλευόταν μαεστρικά την ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση στην Ελλάδα. Με το Σαμαρά η αλήθεια είναι ότι τέτοιες ελπίδες δεν έχουμε, διότι το πολιτικό του ανάστημα είναι αμελητέο. Ωστόσο, πλέον η Ευρωπαική Τραπεζική Ένωση ίσως να αμβλύνει αυτά που απαιτεί, γνωρίζοντας πλέον ότι δεν είμαστε όλοι πρόβατα. Τέταρτο και σημαντικότερο. Προφανώς και δεν είναι όλοι οι νέοι ψηφοφόροι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αριστεροί, εντάξει?. Μεγάλο μέρος τους αποτελείται από πασοκτζήδες (ιδεολόγους δηλαδή ψηφοφόρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. -ναι, υπήρχαν και τέτοιοι- που αήδιασαν επιτέλους με το κόμμα τους) και πασόκους (τσοχατζοπουλικά λαμόγια, κυρίως "συνδικαλιστές", που αισθάνθηκαν να βουλιάζει το άλλο καράβι κι έσπευσαν σα ποντίκια να πιάσουν καλές θέσεις στο καινούριο ). Είναι η χρυσή ευκαιρία, λοιπόν, να ξεκαθαριστούν οι δεύτεροι και οι πρώτοι ερχόμενοι σε επαφή με την Αριστερά (και υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα μετακινηθεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να τους στεγάσει) να ριζοσπαστικοποιηθούν, ριζοσπαστικοποιώντας, τελικά και επιτέλους, την κοινωνία...
Για αυτό, λοιπόν, παίδες και κορασίδες, (κι επειδή απομακρύνει το ενδεχόμενο να με δείρουν "αριστερά" ΜΑΤ που εγώ θα έχω ψηφίσει ) το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι ούτε παράξενο ούτε άσχημο. Εξ άλλου, ποιος σας είπε ότι θα είναι εύκολο? Συνεχίζουμε... Θα σας δω στους δρόμους.
Σε συνέχεια της σχετικής χθεσινής ανάρτησης, Έλληνα, σ έχω ακούσει πολλές φορές και σε κάθε ευκαρία να δηλώνεις και να αισθάνεσαι εσύ περήφανος για όσα οι Περικλήδες, οι Σωκράτηδες, οι Φειδίες και οι λοιποί σου πρόγονοι προσέφεραν στην ανθρωπότητα. Σήμερα ήρθε ο καιρός με την ψήφο σου να εμφανιστείς και συ -για μια φορά- εφάμμιλος εκείνων, υπερασπιζόμενος τις αρχές του πολιτισμού τις οποίες καυχιέσαι που εκείνοι προσέφεραν, γενόμενος ακόμα μια φορά πρόμαχος (η λέξη "πρό" και με χρονική και με τοπική σημασία ) της αληθινής Ευρώπης , της οποίας ένας εκ των πυλώνων στήριξης είναι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός... Τα μνημόνια, και οι Μέρκελ, και οι Τράπεζες είναι οι Πέρσες του σήμερα, οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι είναι οι μηδισμένοι Θηβαίοι κι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής ο κρυφός Εφιάλτης ... Το διακύβευμα του αγώνα (και) τούτη τη φορά είναι οι αρχές του ανθρωπισμού, της δικαιοσύνης και της (όχι κατ' όνομα ) δημοκρατίας . Άμα θες, λοιπόν, να γίνεις Λεωνίδας κι εσύ και καθώς οι Μήδοι και ο Εφιάλτης δεν πρέπει να διαβούν, η Αριστερά του πολιτικού φιλελευθερισμού, της αξιοπρέπειας, της ισότητας και της δικαιοσύνης είναι οι Θερμοπύλες του παρόντος και του μέλλοντος. Υπερασπίσου τες...
(This is not just Sparta... This is the whole world!)
Υ.Γ.: Όχι, ρε παπάρα! Επειδή το είπε ο Πρεντεντέρης , δεν σημαίνει ότι είχανε υπόψη τους τον Τσίπρα οι Μάγιας...
Θερμοπύλες
Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Η διαλυμένη Ευρώπη του Μεσοπολέμου αναμετρήθηκε με τον εφιάλτη του φασισμού και ηττήθηκε στην Ισπανία το '36, χτυπημένη όχι μόνο από τις "δυνάμεις του κακού" - τον Φράνκο, τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι - αλλά και από από την ίδια την αμέλεια και την αδιαφορία της. Το αποτέλεσμα ήταν να αιματοκυλιστεί ο κόσμος τη δεκαετία του '40. Σήμερα η Ελλάδα έχει ενδυθεί το ρόλο της Ισπανίας, το πρόσωπο του φασισμού δεν είναι (πάντα) το ίδιο διακριτό όσο τότε, ωστόσο είναι χρέος μας προς το μέλλον να μην αφήσουμε να γίνει το ίδιο... ΄Μακριά λοιπόν, από "μνημόνια" και "χρυσές αυγές"....
Για τις αυριανές εκλογές θα δανειστώ ένα ποίημα του Αζίζ Νεσίν
κι ένα απόσπασμα από τη ταινία "Ο δικτάτορας" του Τσάρλι Τσάπλιν στην οποία ένας φιλήσυχος Εβραίος κουρέας που μοιάζει στο Χίτλερ παίρνει τη θέση του....
Μ' αρέσει, Κίτσο μου, που η ελληνική κοινωνία ξαφνικά ανακάλυψε το φασισμό που κρύβει μέσα της, με αφορμή την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Θυμάμαι κάποτε, τη δεκαετία του '80, πόσο εύκολα διακήρυσσαν όλοι τον αποτροπιασμό τους για τα εγκλήματα του απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική και πόσο περήφανη αισθανόταν η ελληνική κοινωνία που δεν ένοιωθε καθόλου ρατσιστική. Πράγμα αναμενόμενο, εφόσον η Ελλάδα βρισκόταν ακόμα στην αυταπάτη του πασοκικού "σοσιαλισμού", τα πακέτα Ντελόρ διασπαθίζονταν στα μπουζούκια μη φτάνοντας - ολόκληρα τουλάχιστον- στον προορισμό τους, το Ανατολικό Μπλοκ ήταν φαινομενικά αρραγές και έκρυβε ακόμα καλά την αθλιότητα που προκάλεσε η διαστροφή των θεωριών του Μαρξ, η Ελλάδα κατακτούσε το Ευρωμπάσκετ του '87 κι η Νότια Αφρική απείχε πολλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλά πολλά χιλιόμετρα...
Κάποτε ο Συγγρός (Πριν γίνει Λεωφόρος, Νοσοκομείο και "εθνικός ευεργέτης" επιστρέφοντας, ο "ελεήμονας", ελάχιστο μέρος των χρημάτων που αποκόμισε καταληστεύοντας τον ελληνικό λαό με την αγαστή συνεργασία των τότε κυβερνήσεων του. Αν σε κουράζει - κακώς- η Ιστορία, το πρόσφατο βιβλίο της Ελένης Πριοβόλου με τίτλο "'Οπως ήθελα να ζήσω" είναι εξαιρετικά διδακτικό, όχι μόνο για το ποιόν του συγκεκριμένου αλλά και για το ποιόν των γραικύλων που θα ξαναζητήσουν την ψήφο σου, Κίτσο, θέτοντας σου τα ίδια διλήμματα και φέρνοντας σε αντιμέτωπο με τις ίδιες καταστάσεις που έθεταν και έφερναν οι ελληνικές κυβερνήσεις του 190υ αιώνα τους Έλληνες της εποχής!) πέρασε τον Παπαδιαμάντη για ζητιάνο, ξεγελασμένος - ο γελοίος- από την φτωχική ενδυμασία του. Εκατό τόσα χρόνια μετά, κι ενώ κάθε μελαχροινός λογαριαζόταν τσιγγάνος κι άρα κλέφτης, η μισή Ελλάδα ρουφιάνευε την άλλη μίση, το να είσαι αριστερός ήταν επί μακρόν λόγος να φυλακιστείς, να βασανιστείς, να εκτελεστείς ή να λάβεις μέρος στο πρόγραμμα εποικισμού της ... άγονης γραμμής, τα κοριτσάκια το βάζανε τις νύχτες στα πόδια όταν έβλεπαν κανένα μακρυμάλλη (και τις βίαζαν μετά τα "καλά παιδιά" σαν τον Παπαχρόνη), οι γυναίκες θεωρούνταν για μεγάλο μέρος του αιώνα κατώτερα όντα, οι επαρχιώτες θεωρούνταν βλάχοι, οι ορεσίβιοι κι οι αγρότες αγροίκοι, οι ομοφυλόφιλοι ανώμαλοι, η μπάρα που κατέβαινε κάθε δύση ήλιου απέκλειε τους μειονοτικούς της Ξάνθης και της Ροδόπης, εκατό τόσα χρόνια μετά, λοιπόν, κι αφού οι πάσης φύσεως παλιννοστούντες Πόντιοι αντιμετωπίστηκαν συλλήβδην ως Ρώσοι εγκληματίες, η Βόρεια Ήπειρος παρέμεινε "αλύτρωτη πατρίδα" αλλά οι Βορειοηπειρώτες ονομάστηκαν απαξιωτικά Αλβανοί, οι Πακιστανοί, οι Αλβανοί. οι Πολωνοί κι οι άλλοι μετανάστες από τις ανατολικές χώρες έγιναν αντικείμενα προς εκμετάλλευση κ.τ.λ, η ελληνική κοινωνία βρέθηκε τελικά, ως άλλος Ντόριαν Γκρέι, αντιμέτωπη με το πραγματικό της πρόσωπο...
Δεν είναι ωστόσο η Χρυσή Αυγή αυτή καθαυτή που πρέπει να σε τρομάζει, ρε Κίτσο! Τα ποσοστά της θα μειωθούν ίσως στις επόμενες εκλογές μπροστά στην κοινωνική κατακραυγή που προκάλεσε η εμφάνιση και η συμπεριφορά των καλόπαιδων που την απαρτίζουν κι είναι εν πολλοίς, ενδεικτικές και παραπάνω φανερές από ότι αντέχει ο μέσος όρος της ποιότητας των ίδιων και των ιδεών τους. Τελειώσαμε όμως; Σύμφωνοι! Δεν είναι 440.000 οι νεοναζί και φιλοχουντικοί στην Ελλάδα... Σύμφωνοι! Η ψήφος των εκλογών της 6ης Μαΐου είχε τιμωρητικό χαρακτήρα. Δεν σου φαίνεται όμως παράξενο που επέλεξαν οι συγκεκριμένοι τη συγκεκριμένη παράταξη για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους και να τιμωρήσουν τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ; Τόσα άλλα κόμματα υπήρχαν που θα μπορούσαν να ψηφίσουν... Ή, μήπως, βρήκαν ευκαιρία κι αισθάνθηκαν απελευθερωμένοι από τη σήψη και την ασυδοσία που τεχνηέντως καλλιεργούν αυτοί που πρόκειται να μας το παίξουν σωτήρες ("Ο λαός μου". Έτσι μας αποκάλεσε σε μια αποστροφή του λόγου του ο Βενιζέλος σε τηλεοπτική του ομιλία!!!) να εμφανίσουν αυτό που είναι μέσα τους και το έκρυβαν τόσο καιρό ψηφίζοντας τα δυο κόμματα εξουσίας, για να έχουν τα κονέ και τις άκρες τους?
Το ξεμωραμένο (ξεμωραμένο γιατί δεν αντιλαμβάνεται πως αυτοί που της το παίζουν προστάτες τώρα, είναι εκείνοι ή τα τσιράκια εκείνων που έχουν σκοπό, αφού αφήσουν να υποβαθμίστει η γειτονιά της, να την κάνουν να τους πουλήσει το πολύτιμο ακίνητο της για ένα κομμάτι ψωμί, ώστε να το μοσχοπουλήσουν εκείνοι μετά την "αναβάθμιση", όπως έγινε στου Ψυρρή ή στο Μεταξουργείο) γραΐδιο της Κυψέλης, του Αγίου Παντελεήμονα, της Βικτώριας δεν είναι ρατσίστρια επειδή δεν δίστασε να βάλει υποθήκη τα χρόνια των εγγονών της για να διασφαλίσει ότι απέμεινε από τη μίζερη ζωής της και ψήφισε "Χρυσή Αυγή". Επειδή είναι ρατσίστρια, δεν δίστασε!!! Ο Γλέζος έχει συμπληρώσει 70 χρόνια μαχόμενος στην πρώτη γραμμή κι ο Χριστούλας προτίμησε να δώσει τα λίγα χρόνια ζωής που του απέμεναν ως ύψιστη, έστω κι ακραία, μορφή διαμαρτυρίας Αλλά η μεσοαστή γριούλα, που λέγαμε, ακόμα έχει μείνει στην δεκαετία του '60 που το 'παιζε πριγκιπέσσα στην υπηρετριούλα από το χωριό και στη δεκαετία του '80 που παρίστανε την κυρία στην Φιλιπιννέζα οικιακή βοηθό! Ο άνθρωπος που έχει μάθει να χωρίζει τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους, αναμενόμενο είναι να κολακεύσει και να επιδαψιλεύεσει όλη του την υποστήριξη σ΄αυτόν που πιστεύει πως θα του διασφαλίσει την υποταγή των ανθρώπων που θεωρεί κατώτερους ή την προστασία από αυτούς...
Αλλά κι έτσι ακόμα, δεν φταίει τόσο η γριούλα που ψήφισε τη "Χρυσή Αυγή" που της πουλούσε προστασία. Η φύση απεχθάνεται τα κενά... Η Ελληνική Αστυνομία (θεσμός της "Ελληνικής Δημοκρατίας", να υπενθυμίσω. Εσύ την πληρώνεις, για την ασφάλεια σου) όχι μόνο είναι παγερά απούσα από ότι έχει να κάνει με την εγκληματικότητα, αλλά αντίθετα, πατρονάρει την "Χρυσή Αυγή" ώστε να πάρει της θέση της. Πράγμα λογικό, εφόσον η ίδια είναι απασχολημένη να λειτουργεί ως μονάδα καταστολής εναντίον του ελληνικού λαού (που την πληρώνει) προσπαθώντας με κάθε βίαιο ή ύπουλο τρόπο να συντρίψει την άρνηση των πολιτών να αφεθούν να στερηθούν τις ελευθερίες τους και να εξαθλιωθούν. Και βέβαια, στην προσπάθεια της αυτή, δρώντας ως παρακρατική ομάδα, οι νέοι Χίτες και γερμανοτσολιάδες χρυσαυγίτες είναι πολύτιμοι κομάντος, όπως πολύ συχνά -στο Διαδίκτυο και όχι προφανώς στα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας των σπεκουλαδόρων- έχει φανεί... Είτε ως προβοκάτορες είτε ως κομάντο κρούσης, κάνουν ότι μπορούν, ώστε το βράδυ τα κανάλια να μπορούν να σε τρομάξουν για τους "κακούς αναρχικούς'' και να ξεχαστούν όλα τ' άλλα... Κι είναι παντού και με κάθε τρόπο ευδιάκριτη η εύνοια αυτή των κρατικών δυνάμεων καταστολής στις παρακρατικές. Στον αναρχικό Σίμο Σεϊσίδη, ας πούμε, είναι δέκα χρόνια που του φορτώνουνε κατηγορίες από όλο τον ποινικό κώδικα, από τις οποίες αθωώνεται πάντα, ενίοτε και με πρόταση του εισαγγελέα. Συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, βομβιστικές επιθέσεις, ληστείες κατά συρροή, οπλοφορία, οπλοχρησία, απόπειρα δολοφονίας του αστυνομικού που τον πυροβόλησε πισώπλατα και έγινε αιτία να χάσει το πόδι του (ο Σεϊσίδης αναγκάστηκε να φυγοδικήσει για να προστατευτεί και σε μια συνάντηση με αστυνομικούς τράπηκε σε φυγή, πυροβολήθηκε πισώπλατα, ξυλοκοπήθηκε, αφόρμισε η πληγή λόγω πλημμελούς φροντίδας και του έκοψαν το πόδι). Σε αντίθεση, ο τέως υπαρχηγός της "Χρυσής Αυγής" με το ψευδώνυμο "Περίανδρος" (από τον αρχαίο τύραννο της Κορίνθου που αρεσκόταν να αποκεφαλίζει τα "στάχυα" που υπερείχαν) υπήρξε επί μακρόν υποτιθέμενα"καταζητούμενος" για επίθεση και απόπειρα ανθρωποκτονίας εναντίον ενός καταληψία φοιτητή, καθώς η αστυνομία φάνηκε λιγάκι απρόθυμη να τον "εντοπίσει" ...
Διόλου μη αναμενόμενο, εφόσον είχε ένα καλό παράδειγμα, τον (σοσιαλδημοκράτη υποτίθεται) Χρυσοχοΐδη, ο οποίος υπήρξε τα περισσότερα από τα τελευταία χρόνια Υπουργος Προστασίας του Πολίτη (Ευφημισμός. Ο πασοκικοί ευφημισμοί στην ονοματοδοσία των υπουργείων είναι εφάμιλλοι του Γκαίμπελς...) κι είχε δώσει ευθύς εξαρχής δείγματα γραφής, ήδη από την εποχή της ανάκρισης του Σάββα Ξηρού. (Όποια γνώμη κι αν έχεις κανείς για την "17 Νοέμβρη", δεν νοείται οι θεσμοί μιας δημοκρατίας να καταφεύγουν σε βασανισμούς, σωματικούς ή ψυχολογικούς, ακόμα και για να την προστατεύσουν από τους εχθρούς της. Αλλιώς εξαχρειούται, και εκτρέπεται, και εξομοιώνεται με αυτό που την απειλεί Άρα ηττάται . Και τι νόημα έχει για να προασπίσεις το νόμο να τον παραβιάσειςς ) Κι αφού επέτρεψε (με την αγαστή συνεργασία των Βουλγαράκηδων, Παυλόπουλων, Παπουτσήδων που τον διαδέχτηκαν ) καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του (και όχι θητείας του) στην υφιστάμενη του ηγεσία της αστυνομίας - προσωπικών του πραιτοριανών πια- να χρησιμοποιήσει εναντίον των πολιτών ότι ληγμένο δακρυγόνο κυκλοφορούσε, έκλεισε τιμή και δόξα την παρουσία του ενορχηστρώνοντας την επαίσχυντη δημόσια διαπόμπευση των ταλαίπωρων, θυμάτων του traffickin, οροθετικών ιερόδουλων, τάχα για την προστασία της δημόσιας υγείας, των "πελατών τ" και των θυτών του εγκλήματος δηλαδή, στη πραγματικότητα προσδοκώντας πολιτικό όφελος, σπεκουλάρωντας πάνω στην τρομολαγνεία που (και) ο ίδιος έχει καλλιεργήσει..
Ακόμα κι αν, λοιπόν, η φάτσα κάρτα και φόρα παρτίδα ρατσιστική και φιλοχουντική "Χρυσή Αυγή" φυλλορροήσει εκλογικά σε επερχόμενες εκλογές, το αυγό του φιδιού θα συνεχίζει να επωάζεται και να κρύβεται σε ποικίλα μέρη, υπό τη θάλπη και τη φροντίδα των εκάστοτε γραϊδίων Στα έδρανα της Βουλής ή των δημοτικών ή περιφερειακών συμβουλίων, εμβαπτισμένα σε κοινοβουλευτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ από τη Νέα Δημοκρατία (κι εσχάτως το Λ.Α.Ο.Σ.), όπως παλιότερα ο φασίστας Τσαγκάρης ή ο φιλοβασιλικός Ζαχαράκης, πιο πρόσφατα ο ακροδεξιός λαϊκιστής Ψωμιάδης, τελευταία ο τηλε-βιβλιοπώλης Γεωργιάδης, ο Lord of the Axe's Έλληνας "ξάδερφος" του Λεπέν Βορίδης, ο γιος-του-μπαμπά-μου-που-γουστάρει-το-Χίτλερ Θ.Πλεύρης και στ ποιος ξέρει στο μέλλον ποιο τωρινό χρυσαύγουλο, ίσως ο "Καιάδας" ή ο "Καραϊσκάκης". Σε υπουργικές αποφάσεις "σοσιαλιστών" υπουργών σαν το Λοβέρδο που απαγόρεψε, λέει, στα νοσοκομεία να περιθάλπουν μετανάστες, απόφαση την οποία τα μέλη του ταλαιπωρημένου και κατασυκοφαντημένου Ε.Σ.Υ. προς τιμήν τους αρνήθηκαν να εφαρμόσουν. Ή, σαν κερασάκι στην τούρτα, διαβάστε την επόμενη παράγραφο...
Την ώρα που εσύ, Κίτσο μου, άφησες την Τασούλα να πάρει ανάσα γιατί τρομάξες με την επικίνδυνη αλλά γραφική "Χρυσή Αυγή" που είδες στη τηλεόραση, αφήνει το ποτήρι της σαμπάνιας στο Γκολφ της Γλυφάδας κι έρχεται ο νέος αγαπημένος των Μέσων Μαζικής Προπαγάνδας, το πουλέν του Παπαδήμου, ο νέος σωτήρας και παράκλητος, αυτός που αναμένεται να ρθει να μας γλυτώσει χρησιμοποιώντας τις διαφημιστικές τεχνικές του ζάπινγκ Λέγεται Τζήμερος και πίσω από τα καλοσιδερωμένα του κουστούμια και τους καλούς του τρόπους, κρύβεται ότι πιο συντηρητικό και απεχθές. Ξενοφοβία και ρατσισμός ("κάθε μετανάστης κλέβει μια δουλειά από έναν Έλληνα ", "να πληρώνονται οι μετανάστες μικρότερα μεροκάματα"), ομοφοβία (Αποκλεισμός του, αντιπαθούς κατά τ' άλλα, Βαλλιανάτου εξαιτίας της σεξουαλικής του κατεύθυνσης ) ισοπέδωση ("το συνεργείο που έχτισε την βίλα του διεφθαρμένου ευθύνεται εξίσου"), δαιμονοποίηση του συνδικαλισμού και των συλλογικών συμβάσεων ("Δεν είμαστε υπέρ των συλλογικών συμβάσεων. Γιατί θεωρούμε ότι και αυτό είναι ισοπέδωση. Καθόλου κατάκτηση δεν είναι. … το ελάχιστο ας το βρεί ο καθένας με τον εργοδότη του…"), απαγόρευση του συναθροίζεσθαι ("Είμαστε κατά των πορειών..."), ... Κι αν, όπως φαίνεται τελευταία, ο Τζήμερος πέσει θύμα της ίδιας του της βουλιμίας και της σπουδής να ανέβει στο βάθρο να τον δοξάσουμε, μην εφησυχασθείς... Πάντοτε βρίσκεται πρόσφορος κανείς τέτοιος
Εν πάση περιπτώσει,Κίτσο, συνέχισε να τραγουδάς το "δεν θα περάσει ο φασισμός", αλλά να ξέρεις ότι δεν είναι κακό να σταματάς καμιά φορά να κουτουπώνεις την Τασούλα και να βάλεις κι εσύ ένα χεράκι ωστε να μην περάσει...
Τα σκίτσα προέρχονται από το ιστολόγιο του ΑΝΤΙ(φασίξ)
Φαντάσου ότι γνωρίζεις κι ερωτεύεσαι μια κοπέλα ή ένα αγόρι, ανάλογα με το φύλο και τη σεξουαλική σου κατεύθυνση. Εγώ θα μιλάω για κοπέλα από δω και κάτω. Την ερωτεύεσαι, τη θες και της το δείχνεις, αλλάζεις και λίγο για να τα ταιριάξετε, κάνεις και κάποιους συμβιβασμούς. Εκείνη σιγά- σιγά αρχίζει κι αλλάζει χαρακτήρα, εκμεταλλεύεται που εκείνη τα 'χει από το μπαμπάς της και συ είσαι λαϊκό παιδί και άνεργο και σου δανείζει λεφτά που τα θέλει πίσω και με ψηλό τόκο , σε πιέζει να γίνεις κάτι που δεν είσαι για να είσαι μαζί σου, σε βάζει να την πηγαίνεις στα πιο χάι κλάμπ και να σε δανείζει με επαχθείς όρους για να της πληρώσεις το λογαριασμό, αρχίζει να σε λέει ξεβράκωτο, λιγούρη, σε προσβάλλει με κάθε τρόπο, τα φτιάχνει με άλλους και θέλει να την παίρνεις και μάτι όταν το κάνει μαζί του, στο τέλος σου παίρνει κι ένα σκυλόσπιστο για να σε κάνει και στ' αλήθεια το σκυλάκι της Αν είσαι μαζόχας και το αγαπημένο σου τραγούδι είναι το "πόνεσε με, πληγωσε με και σκληρά βασάνισε με ", πάσο. Αν δεν είσαι μαζόχα όμως κι έχεις το ελάχιστο της τσίπας πάνω σου, πόσες πιθανότητες υπάρχουν να μείνεις μαζί της, όσο κι αν την αγαπάς?
Δες λίγο αυτό, τώρα:
Υπήρξα πάντα και παραμένω υπέρμαχος της Ευρωπαϊκής ένωσης και της σύγκλισης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών και της δημιουργικής αλληλεπίδρασης των πολιτισμών τους. Όπως ποτέ μου δεν υπήρξα εθνικιστής, ποτέ μου δεν υπήρξα και ευρωλιγουρης. Μου είναι εξαιρετικά ξεκάθαρη και διακριτή η διάσταση ανάμεσα στην Ενωμένη Ευρώπη που ευαγγελιζόταν οι συμφωνίες της δεκαετίας του '90 και στο νεοφιλελεύθερο, καπιταλιστικό και στα μέτρα των τραπεζών τερατούργημα που με ατμομηχανή την Γερμανική μεγαλοαστική τάξη (η οποία ακόμα μια φορά μετά το Χίτλερ εκμεταλλεύεται την αυξημένη στα όρια της νοσηρότητας αίσθηση της ομάδας που διέπει τον γερμανικό λαό ) επιχειρείται να καλύψει την ήπειρο. Η επιθυμία μου και η θέληση μου είναι να μείνουμε στο ευρώ, αλλά όχι εξευτελιζόμενοι ως κοινωνία, ούτε δημιουργώντας προηγούμενο και δεδικασμένο για την οικονομική υποδούλωση των Πορτογάλων, των Ισπανών και των άλλων ευρωπαϊκών λαών. Κι ας με "καταβάλλει εκείνο το Όχι- το σωστό- εις όλην τη ζωή μου". Μπορώ να ζήσω φτωχός, ξεφτίλας όχι, που λέει και το σχετικό σύνθημα...
"Κάποτε", λέει ο Αίσωπος, "στο μεγάλο δάσος είχε πέσει μεγάλη πείνα. Τα άγρια ζώα - οι αρκούδες, οι λύκοι και οι αλεπούδες δεν έβρισκαν τίποτε να βάλουν στο στόμα τους. Ένας λύκος, αφού γύρισε όλο το δάσος χωρίς να βρει ούτε έναν ποντικό για να ξεγελάσει το στομάχι του, που τον πονούσε από την πείνα, αποφάσισε να βγει στον κάμπο, μήπως σταθεί τυχερός και βρει κανένα μικρό ζώο. Κόντευε να φθάσει σ' ένα μικρό σπίτι, όταν είδε έναν σκύλο να τρέχει συνέχεια, πότε εδώ και πότε εκεί. - Γεια σου ξάδελφε! του είπε ο λύκος γιατί, όπως ξέρετε, οι σκύλοι και οι λύκοι μοιάζουν σαν τα πρώτα εξαδέλφια.
«Πάμε, είπε ο σκύλος στο λύκο. Θα χαρεί πολύ ο κύριος μου να έχει δυο φύλακες...». - Γειά σου, του απάντησε ο σκύλος και στάθηκε να κουβεντιάσει μαζί του. - Γιατί κάνεις συνέχεια βόλτες; τον ρώτησε ο λύκος. - Α, τις βόλτες τις κάνω μετά το φαγητό, για να χωνέψω, αποκρίθηκε ο σκύλος. Ο λύκος γούρλωσε τα μάτια του από θαυμασμό και ζήλια. - Ώστε... τρως τόσο πολύ; του είπε. - Ναι, τρώγω όσο θέλω. Το αφεντικό μου με ταΐζει καλά, γιατί του φυλάω το σπίτι. Ο λύκος άρχισε να ξερογλείφεται. -Και... τι τρως, αν επιτρέπεται; ρώτησε. - Ό,τι πεθυμήσει η ψυχή μου. Κρέας, κόκαλα, ψωμί, περισσεύματα από φαγητά... - Και... κάθε πότε τρως; - Τρεις φορές την ημέρα. Πρωί, μεσημέρι και βράδυ. - Μήπως... μήπως περισσεύει και για μένα κανένα πιάτο φαγητό για να φυλάω κι εγώ το σπίτι; - Ου! απάντησε ο σκύλος. Το αφεντικό θα χαρεί πολύ να έχει δυο φύλακες. Από φαγητό μη σε νοιάζει. Θα τρως με την ψυχή σου. Έλα κοντά μου. - Μια στιγμή, θέλω, να σε ρωτήσω κάτι, του είπε ο λύκος. Αυτό που έχεις στο λαιμό σου, τι είναι; - Αυτό; Είναι ένας πέτσινος λαιμοδέτης. - Και... γιατί τον φοράς; - Μου τον φοράει το αφεντικό μου. Από αυτό με δένει με την αλυσίδα. - Σε δένει με... την αλυσίδα; - Ναι. Τις περισσότερες ώρες είμαι δεμένος με μια αλυσίδα. - Α, ξάδερφε! του είπε τότε ο λύκος. Αυτά τα πράγματα δε μου αρέσουν εμένα. Προτιμώ να γυρίζω νηστικός στο δάσος και να 'χω την ελευθερία μου, παρά να είμαι χορτάτος και δεμένος με μια αλυσίδα. Άντε γεια σου. Τρέχω στο όμορφό μου δάσος! Δεν μπορώ εγώ να υποφέρω τη σκλαβιά! "
τον εντυπωσίασε το γεγονός ότι ήξερα τι σήμαιναν οι λέξεις "ξουθιά" και "βορά" που χρησιμοποιούσε. Μάλλον του άρεσε που γίναν οι στίχοι του τραγούδι, γίατι, φεύγοντας εγώ για να ξαναγυρίσω στο φυλάκιο, μου έδωσε ένα φυλλάδιακι στο οποίο ήταν δαχτυλογραφημένοι όμορφα κι ωραία κάποιοι στίχοι του - "Έχω αντίγραφα", με καθησύχασε- για να φτιάξω κι άλλα ... Έίχα κάποιες ιδέες στο φυλάκιο, αλλά δεν έτυχε ποτέ να ξαναβρεθούμε έχοντας κασσετόφωνο για να τις ακούσει, μετά πήραμε μετάθεση, έχασα το τήλέφωνο, πάει... Προσπάθησα και μετά, αλλά ήταν λιγάκι δύσκολο να τα μελοποιήσω! Λίγο που ήταν κυρίως στα αγγλικά και τα αγγλικά του ήταν καλύτερα από τα δικά μου και για να καταλάβω τι λέει ήθελα μεταφραστή, λίγο που δυσκολεύομαι να δουλέψω πάνω σε ξένο στίχο (του Ηλία και του Στέλιου δεν είναι ξένοι, εννοείται ), λίγο που ο στίχοι του μετρικά ήταν λίγο άνισοι, δεν έμενα 
ευχαριστήμένος από την μελοποίηση... 
