"Χειμερία Νάρκη" - The Ατάλαντοι

Και πέρασε κι αυτή η άνοιξη του '96, ραγιάδες,ραγιάδες, κι ηρθε ο Ιούνης και αποφασίσαμε να το γυρίσουμε σε ελληνικό στιχο με τα παιδιά... Πλην δεν είχαμε στίχους (το οποίο ήτο μεγάλο πρόβλημα, γεγονός που, παρεμπιπτόντως, με οδήγησε να ξεθάψω τα παλιά μου εφηβικά στιχάκια, τα οποία έγιναν η πρώτη ύλη για αρκετά από αυτα που ακούσατε/θα ακούσετε... ). Βάλαμε, λοιπόν, τον Ηλία να γράφει... Σαν να τον έχω μπρος στα μάτια μου... Πήρε το καπνό του, τον καφέ του και ένα χαρτί από τετράδιο σε μέγεθος Α4 και πήγε κι έκατσε έξω στην αυλή, σε κάτι σκαλιά πάνω σε ένα βράχο,που οδηγούσαν σε κάτι χέρσα του οικοπέδου, την ώρα που εμείς καθόμασταν στην κουζίνα και κουτσομπολεύμε... Μετά από Χ ώρα μας έφερε ένα ποίημα που έγραψε και προσπαθήσαμε να του βάλουμε μουσικη... Ανεπιτυχώς. Τότε, μας "εξομολογήθηκε'' πως είχε μια μουσική στο μυαλό του, όταν το έγραφε... Μας την μουρμουρισε την μελωδία κι εγώ, με τη βοήθεια του Στέλιου, προσπάθησα να την "βγάλω" στην κιθάρα κι έπειτα να την εναρμονίσουμε... Έπειτα, σκεφτήκαμε να βάλουμε κι ένα ρεφραίν και, αφού αναπτύξαμε την μελώδία, βρήκαμε μια μουσική φράση... Τότε τον ξαναστείλαμε εξορία στο σκαλί του κι εμείς συνεχίσαμε να κουτσομπολέυουμε... Έγραψε αυτή τη φορά στίχους πάνω στην προυπάρχουσα μουσική και μετά από λίγο, βουαλά: η "Χειμερία νάρκη" ήταν έτοιμη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τον πείσαμε - πρωτάκουστο- να το τραγουδήσει κιόλας μαζί με την Χαρούλα... Προσέξτε κατά την ακρόαση πόσο ωραία δένουν οι φωνές τους και τη χαρά του κιθαρίστα (την άλλη κιθάρα δεν θα την ακούσετε, χάθηκε στην... ηχογράφηση) που κατόρθωσε επιτέλους να παίξω το μπαρέ της Φα Ματζόρε χωρίς μεγάαααααααααααααλη καθυστέρηση... Μη γελάτε είναι επίτευγμα. Ξέρετε πόσο καιρό μου πήρε?

Είναι ένα από τα τραγούδια μας που αγαπώ πολύ... Αν τρεις φορές στη ζωή μου συναντήθηκα με την δημιουργικότητα, αυτή είναι η μια... Δυστυχώς, ποτέ δεν είχε μια ηχογράφηση που να του αξίζει. Όταν αργότερα γίναμε λίγο καλύτεροι, εγώ ήμουν στην Κω, ο Ηλίας στο Βίτσι, ο Στέλιος στ΄Αφάντου, η Χαρά στο Εδιμβούργο κι η Πέπυ στο Νοτιγχαμ (ή το ανάποδο).

Το βίντεο είναι "δανεικό". Έχει την δικη του ιστορία, θα σας την πω άλλη φορά....

                                           ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΝΑΡΚΗ

                                                                                                         Γαλάτσι, Ιούνιος 1996

Με καίνε λόγια που δεν γίνεται να διώχνω άλλο πια.

Μες το δωμάτιο οι τοίχοι μου γυρίζουν τη πλάτη.

Κι είναι η πόρτα κλειδωμένη απ’ την έξω πλευρά.

Βρίσκω τον τρόπο σχεδιάζω τη καινούρια μου απάτη.

Κι ότι με βαραίνει προσπέρνά

χειμερία νάρκη καλοκαίρι.

Κι ότι έχω χάσει μια φορά ,

πλανιέται τώρα σ’ άλλα μέρη.
 

Νοιώθω τον τρόπο που κοιτάζεις τα θλιμμένα παιδιά.

Νοιώθω το τρόμο που σε κάνει να το βάζεις στα πόδια.

Κι είναι το βλέμμα σου που έντρομο με βρίσκει ξανά,

κουρελιασμένο, να σκοντάφτω σε γελοία εμπόδια

Ότι μου χάριζε ζωή πια νικημένο γερνά.

Κι ακολουθάω οποιονδήποτε με πιάνει απ’ το χέρι.

Εδώ είμαι, φίλε μου, κι η μέρα δίχως "θέλω περνά,

μα περιμένω, ίσως η νύχτα κάποιο χρώμα να φέρει.

Κι ότι με βαραίνει προσπερνά,

χειμερία νάρκη καλοκαίρι.

Κι ότι έχω χάσει μια φορά

πίσω κανείς να μη το φέρει.