"Επειδή θα 'ρθεις". (Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι)

Αλήθεια λέω, εν αντιθέσει προς τον Σαδίκη... Και ήταν και το τελευταίο που έγραψα. Ακριβώς για αυτό...  Δηλαδή, επιτρέψτε μου την ανίερη σύγκριση... Οι "Τρύπες" γράψαν τη "Γιορτή" και διαλύθηκαν. Τα " Διάφανα Κρίνα" γράψαν  το "Σε μια γη που ανατέλλει"και διαλύθηκαν... Και πλείστες  άλλες περιπτώσεις εχόντων μάστερ στην απαισιοδοξία, που μετά γράφουν κάτι αισιόδοξο και τέλος... Έτσι κι εγώ, το κατάλαβα αμέσως, όταν κάποια στιγμή έγραψα ένα τραγούδι χαρούμενο/αισιόδοξο.

Είχα τελειώσει. Διότι δεν ξέρω αν "η θλίψη έχει χρώμα σκούρο μπλε", ξέρω πως είναι αυτή που γράφει τα τραγούδια (Θέλω να πω, πόσα χαρούμενα τραγουδια ξέρετε? Και μιλάμε για τραγούδια, όχι για εμπορεύματα ). Κι εγώ δεν ήμουν πια θλιμένος...

Έτσι και εξηγούνται στίχοι του στιλ "ανανεώνω τα εφέ μου" ή τα φωνητικά νανανανα αντί για την μελωδία στην εισαγωγή... Παιδιά, σόρρυ,  δεν προλάβαινα, σε λίγο θα ήμουν χαρούμενος. Σιγά να μην κάθομαι να γράφω τραγουδάκια..

 "Επειδή θα 'ρθεις", λοιπόν, ή  πως λέει "δεν γαμιέσαι κι εσύ κι ο γρύλος σου"  ένας ερωτευμένος...

ΕΠΕΙΔΗ  ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ

                                                                               Βικτώρια, Σεπτέμβριος 2004

Επειδή θα 'ρθεις, φοράω τα καλά μου, γυρνάω στους δρόμους, γελάω. 

Επειδή θα 'ρθεις, ανανεώνω τα εφέ μου, χαράζω μονοπάτια και πάω. 

Επειδή θα 'ρθεις, μιλάω με τον ήλιο, ρωτάω τη βροχή πως περνάει. 

Επειδή θα 'ρθεις, ποτάμι πλατύ η μουσική στη ζωή μου κυλάει.

 Κι άμα δεν έρθεις, 

 θα 'χω χορέψει τη βροχή, θα τα 'χω πιει με τον ήλιο, 

θα ' χω το σύμπαν φιλαράκι στο πλάι.

Άμα δεν έρθεις , 

θα 'χω φωτίσει το σκοτάδι ,θα 'χω γεμίσει το κενό, 

θα 'χω ανοίξει νέες πόρτες 

γι' αυτή που θα 'ρθει.

Επειδή θα 'ρθεις, νικάω το σκοτάδι, μακριά απ' την ψυχή μου το διώχνω.

Επειδή θα 'ρθεις, για κάθε μου λάθος χιλιάδες ακόμα διορθώνω.

Επειδή θα 'ρθεις, το αίμα ξυπνάει, με παίρνει και με παρασέρνει .

 Επειδή  θα 'ρθεις, και μες το χειμώνα μια ακτίδα την άνοιξη φέρνει

Υ.Γ.: Είπα, αφού σε προηγουμενη ανάρτηση ασχολήθηκα με το πρώτο μου τραγούδι, ας γράψω και για το τελευταίο...
Υ.Γ.2 : Το τραγούδι δεν είναι αυτοβιογραφικό... Όμως, "ήρθε" ... ;))

Βράδυ, (Το πρώτο μου τραγούδι)

Αγαπητέ αναγνώστη και ακροατή, είναι καιρός που δεν έχω ανεβάσει τραγουδάκι... Αν νόμισες πως μου τελειώσανε και ξεμπέρδεψες ή γλύτωσες, ατύχησες ... Έιναι καμιά πενηνταριά ακόμα . Α! Όλα κι όλα... Άμα κάνω κάτι,  το κάνω... Ή έχεις πάθη ή δεν έχεις! Άρα κι έσυ, καλέ μου άνθρωπε, ή έχεις πάθει ή δεν έχεις...
Οταν ήμουν πιτσιρικάς κάποια στιγμή αποφάσισα να φτιάξω τραγούδια... Μουσική δεν ήξερα! Στίχους δεν έγραφα! Πτοήθηκα? Όχι... Έπιασα, που λέτε, την προσωπική μου Βίβλο της εποχής, τα "Άπαντα" του Καρυωτάκη, βρήκα ένα ποιηματάκι που λεγότανε "Βράδυ" (δεν θυμάμαι γιατί διάλεξα αυτό) και α καπέλα έφτιαξα το πρώτο μου τραγούδι...  Χρόνια μετά, που έμαθα τα λίγα που ξέρω,  τιμής ένεκεν σκέφτηκα να ασχοληθώ μαζί του και έπιασα και  εναρμόνισα την πρωτόλεια αυτή μελωδία...
Τώρα, υπάρχουν κάποια τραγούδια τα οποία τα ονομάζω "με την πρώτη".  Η πρώτη φορά που τα "φόρμαρα" είναι και η καλύτερη και κάθε μεταγενέστερη προσπάθεια αδυνατεί να τα πάει παρακάτω. Λίγες φορές είναι γιατί με τη πρώτη  έφτασα στο μέγιστο... Συνήθως είναι  γιατί δεν θυμάμαι πως παίζονται, κάθως κάτι αυτοσχεδίασα και μετά το ξέχασα, ή  γιατί απλά δεν έχω την ικανότητα...  Αυτό το τραγουδάκι ανήκει σ' αυτή τη κατηγορία. Ούτε θυμάμαι τι έπαιζα, ούτε ξέρω τι να το κάνω... Για αυτό και είναι μονοφωνική η ηχογράφηση... Έτσι έτυχε τότε, έτσι έμεινε... Έ, και για να το εξωραΐσω το πράγμα και να μην σε χάσω από αναγνώστη/ακροατή,  έκατσα και του έκανα ένα βίντεο...

Βράδυ- Κ. Καρυωτάκης

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι
-μια ιαχή μακρυσμένη-,
τ'αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,

τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρα μου,
ένα τραίνο που θα' ρχέται από μια άγνωστη χώρα,
τά χαμένα όνειρα μου,

οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...


Υ.Γ.: Αν θέλεις, καλέ μου άνθρωπε, να ξεπεράσεις το σοκ, υπάρχει και αυτή η ερασιτεχνική (με την κυριολεκτική σημασία αυτή τη φορά) μελοποίηση...

Η ποίηση των δρόμων - Συνθήματα.

Το κατάλαβα ότι το λέει και μεταφορικά. Εντάξει?

Θα εκτραπώ λιγάκι από το σκοπό δημιουργίας του ιστολογίου ίσα για να κάνω αυτό ακριβώς που λέει το άνωθεν μηνυματάκι στον τοίχο. Από τα πολλά συνθήματα (και κάποια στένσιλ) που μοορεί να κυκλοφορούν, εγώ διάλεξα, από όσα βρήκα, όσα  εξυπηρετούν μια "ευγενή ιδέα" (με ότι αυτό συνεπάγεται), όπως η ελευθερία, η επανάσταση ή ο έρωτας,  κι από όλα αυτά εκείνα στα οποία γίνεται τουλάχιστον μια ιδιάζουσα χρήση της γλώσσας. Αν φτάνει και στη λογοτεχνικότητα, ακόμα καλύτερα... 

Το χιούμορ καλοδεχούμενο, επίσης. 

 Διότι πρόκειται για μια δημοσίευση

Και σε όποιον δεν αρέσει, ας μάθει πως βασικά