Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο.

Τιμής ένεκεν θα ξεκινήσω με το τραγούδι που έδωσε το όνομα της στην τελευταία "συλλογή" των Ατάλαντων αλλά και στο παρόν ιστολόγιο...
Μια από τις πρώτες μου (δεν έχω και πολλές ) μελοποιήσεις είναι το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη "Εμβατήριο πένθιμο και κατακορυφο". Το έγραψα καποιους μήνες πριν πάω φαντάρος (άρα δικαιολογούμαι, νομίζω, να ασχολούμαι με τον Καρωτάκη, ε?) και το πρωτοπαίξαμε με τα παιδιά στην τελευταία μας (σχεδόν) full member συνάντηση ... Αυτή η εκδοχή όμως είναι μεταγενέστερη... Άτυχως τότε που είχα χρόνο δεν είχα υπολογιστή... Έτσι έπαιζα με ένα διπλό κασσετόφωνο... Έγραφα το ένα μέρος σε μια κασσέτα, την έβαζα να παίζει στο ένα κασσετόφωνο και έγραφα στο άλλο παίζοντας παράλληλα... Έτσι, η φωνή, που είχε γραφεί πρώτα, χάθηκε στο βάθος και αναγκάστηκα να κάνω μετά playback στον εαυτό μου, και τα μπάσο είναι δυνατότερα από όσο πρέπει... Κι αν με ρωτήσει κανείς "Καλά, γιατί δεν το ξανακάνεις τώρα?", η απάντηση είναι απλή: Βαριέμαι, δεν έχω χρόνο, με πονάν τα χέρια μου, δεν θυμάμαι πως παίζεται... Λιγό απ' όλα... Μου' χουν πει, πάντως, ότι με ακουστικά ακούγεται καλύτερα...



Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Mαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
H ευτυχία μου, σκέπτομαι, θά 'ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Aμάλθειο κέρας.

(Tαπεινή τέχνη δίχως ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθώ κοντά σου
κατακορύφως.

Oι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Ά! πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ' αρέσω.

Μια πιο επαγγελματική μελοποίηση εδώ...