Ο περιπλανώμενος

Όταν ήμουν στο στρατό γνώρισα ένα παλληκάρι, το Θωμά, και μου άφησε κάτι στίχους του... Μετά πήραμε κι οι δυο μετάθεση και έχασα το τηλεφωνό του. Δεν τον ξαναείδα ποτέ... Μου μείναν τα στιχάκια του και μερικά τα μελοποίησα. Ένα από αυτά είναι και ο "Περιπλανώμενος" (ο τίτλος δικός μου, ήταν άτιτλοι οι στίχοι), ένας πειραματισμός στο να γράψω ενα τραγούδι σε διαφορετικά μέτρα (το μισό είναι 3/4 και το άλλο 4/4) άνευ τυπικής δομής... Δεν το ξανάπιασα μετά την ηχογράφηση αυτή... 
Αγαπημένο μου εφέ είναι που πετάω κάποια στιγμή την πένα. Ποτέ δεν με βόλευε για αρπίσματα...

Δεδομένου ότι δεν ακούω τι λέω και δεν έχω μαζί μου τα στιχάκια του Θωμά, καλή τύχη με τους στίχους...

Τι θα πει ζωή

Η ταινία "Μαθήματα πιάνου" είναι πιστεύω από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, την είχα δει τρεις φορές όταν είχε βγει.

Μόνο το τέλος δεν μου άρεσε . Θα προτιμούσα η ταινία να τελειώνει βουλιάζοντας η ηρωίδα μαζί με το αγαπημένο της πιάνο. Το ευτυχισμένο τέλος που διάλεξε η σκηνοθέτρια  με το voice over της μουγγής ηρωίδας και το μεταλλικό δάκτυλο να παίζει πιάνο το βρήκα στη χειρότερη περίπτωση απεχθές και στην καλύτερη συνηθισμένο, άρα δραματουργικα βαρετό.
Τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει γνώμη. Εντελώς όμως... 





Ζωή είναι το ενδιάμεσο διάστημα.