Music is your only friend - Μουσικούλες χωρίς λογάκια...

   Πέρασα πολύ όμορφα τα χρόνια που έφτιαχνα τραγούδια κι ακόμα περισσότερο τώρα που τα θυμάμαι και τα σχολιάζω. Δεν έχω καμιά όρεξη όμως και την τρίτη χρονιά του ιστολογίου να την περάσω ανεβάζοντας παλιά τραγουδάκια, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μοιραία οι αναρτήσεις του θα είναι λιγότερες. Στην παρούσα ανάρτηση θα συγκεντρώσω τις δημοσιεύσιμες μουσικές που δεν υπήρχε πρόθεση ή δεν αξιώθηκαν να αποκτήσουν λόγια και θα τελειώσω. Στο μέλλον θα δημοσιεύω μουσικά θέματα του Νάσου ή  τραγούδια του Στέλιου, όταν προκύψει κάποια ιδέα για βίντεο ή αξιωθώ αποκρυπτογραφήσω- αντιστοίχως- και καμιά παλιά (ή και νέα) ιδέα η διασκευή, άμα μου έρθει... Άρα λοιπόν αυτή είναι τελευταία ανάρτηση του ιστολογίου σ' αυτή του τη μορφή, της κιβωτού διάσωσης της ατομικής μου μνήμης...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα παραπάνω επροκειτο  να συμβούν πέρσι αλλά δεν έγιναν.  Οπότε συνεχίσαμε εφέτος, λιγότερο δογματικά ως προς την πορεία του ιστολογίου τούτου... Αυτό πάντως για τον Στέλιο και τον Νάσο ισχύει... Έχουνε μείνει και κάτι δικά μου τραγουδάκια, κάπως θα την βγάλουμε και φέτος...

 Μια μέρα στη σχολή, εγώ βαριόμουνα κι ο Στέλιος προσπαθούσε να παρακολουθήσει την παράδοση και να κρατήσει σημειώσεις, παρόλο που εγώ τον ενοχλούσα με διαφορους τρόπους. Του μιλούσα συνεχώς, έφτιαχνα καραβάκια και τα περνούσα πάνω από τις σημειώσεις του και άλλα τέτοια ώριμα... Κάποια στιγμή σταμάτησα για να γράψω στο έδρανο τους στίχους από το Paint black. Κι όπως έριξα μια ματιά στο τετράδιο του παρατήρησα ότι ανάμεσα στις σημειώσεις του, σκόρπια σε διάφορα σημεία, έγραφε:"Ο Ηλίας διοδεύει την επικοινωνία μου με τον καθηγητή μου" . Προς ανάμνηση του γεγονότος αυτού, το απόσπασμα που ακολουθεί ονομάστηκε (εκτός των άλλων...) "Διοδεύοντας"

Μαράζι το είχα να γράψω ένα ζεϊμπέικιο, αλλά ενώ τσιφτετέλοειδή και χασαποδειδή είχα μια ευεχέρεια να σκαρώνω, με τα ζεϊμπέκικα δεν μου 'βγαινε. Απότοκο της προσπάθειας μου αυτής ήταν αυτή η μουσικούλα, την οποία μια και μοναδική φορά έπαιξα και για αυτό είναι λίγο ασυγχρόνιστη. Βαρέθηκά μετά και την παράτησα όπως έκανα με πολλά πράγματα στη ζωή μου κι αυτό δεν το λέω με την παραμικρή πικρία ή μετάνοια, μάλλον με ανακούφιση... Είμαι πολύ χαρούμενος που δεν είμαι περφεξιονιστής... Αρκετά σύνδρομα έχω...

Υπάρχει και σε μια εκδοχή με πρόλογο και επίλογο αποσπάσματα από την "Ελένη" του Σεφέρη, στην οποία έχει δοθεί -δεν είμαι σίγουρος γιατί-ο τίτλος το "Ζειμπέκικο του ΑΣΕΠ".

Το επόμενο κομμάτι είναι μια ιδέα του Στέλιου που ποτέ δεν πήρε "Σώμα και ψυχή", δείτε το βίντεο να καταλάβετε τι εννοώ...

Το επόμενο είναι μια ηχογράφηση βιαστική σε ένα mp3player   για να μην το ξέχάσω... Και που το θυμάμαι δεν έγινε τίποτα...

Το επόμενο -για το οποίο δεν θυμάμαι τίποτα-λέει μια αυταπόδεικτη αλήθεια: "Μάλαμας" δεν είμαι....

Να μη τα ξαναγράφω για το επόμενο... Τα λέει το  βίντεο...

Μη σκιαχτείτε με το επόμενο... Ήταν η πρώτη φορά... Και τελευταία... Εν μέρει επειδή νομίζω ότι το από κάπου είναι κλεμμένο..

Το επόμενο μάλλον βρέθηκε ηχογραφημένο  γιατί μου το έπαιζε ο Στέλιος μπας και του βάλω στίχους, πράγμα που ποτέ δεν έκανα. Δεν πραγματοποιήθηκε με αυτή την  μορφή ποτέ... Αργότερα, ο Στέλιος χρησιμοποίησε κάποια κομμάτια του σε άλλα δικά του τραγούδια, ένα από τα οποία έμεινε και αυτό απραγματοποίητο...

Το επόμενο είναι ένας αυτοσχεδιασμός, το επόμενο ήταν καλύτερο αλλά μαλακωδώς έγραψα πάνω ξαναχρησιμοποιώντας την κασσέτα... Εις μνήμην

Ο Ηλίας έπαιζε ένα θεματάκι για να εξασκεί τα δάκτυλά του, το οποίο ήταν πολύ ενδιαφέρον. Εκτός από τη φορά που λάθρα τον ηχογράφησα. Το ανεβάζω για να τον εκθέσω , για να μάθει, ο τσόγλανος, όταν τον κυνηγάω να τον ηχογραφήσω, να κάθεται..

Ακόμα μια ιδέα που έμεινε ιδέα..

Και για το τέλος, κατά παράβαση του πλαισίου της ανάρτησης ένα ποίημα από τη Χαρά...

Πρόκειται προφανώς περί παρωδίας... Δεν είχαμε εξεταστική εκείνο τον Ιούνη και άρα plenty of time...