"Χάσμα του Έπους, 1 και 2". Όχι δεν μιλώ για το ομηρικό ζήτημα...
"Γουργούθακας", "Ταφκούρα", "Διπλοτάφκι". Όχι ,δεν έπαθα εκεφαλικό, ούτε γράφω κάποιο ξόρκι για ξεμάτιασμα...
"Τρύπα της Καλογριάς". Όχι, δεν γύρισε καινούρια ταινία ο Κολλάτος...
Εδώ και κάποιες μέρες, με αφορμή νομίζω τον πνιγμό του σπηλαιοδύτη Γιώργου Τερζάκη (αν θυμάμαι καλά το όνομα) κατά την εξερεύνηση μια καταβόθρας βάθους ως τώρα 153 μέτρων στην Αρκαδία, ταξιδεύω στα έγκατα της Γης. Μ' έπιασε μια μανία για τη Σπηλαιολογία... Διαβάζω ότι υπάρχει και δεν υπάρχει για τα σπήλαια στο Διαδίκτυο... Γέμισε το μυαλό μου με εκείνες τις γλυκές, "άχρηστες" γνώσεις που σου γεννούν την ένοχη (εφόσον είναι "άχρηστες" και σε ζούμε στην εποχή της ωφελιμιστικής πληροφορίας) εκείνη απόλαυση του να μαθαίνει για να μαθαίνεις...
Έμαθα όρους που δεν είχα ξανασυναντήσει και δεν θα μου χρειαστούν πουθενα: Αρμάτωμα, ξαρμάτωμα, γκούρ...
Μοιράστηκα τη στεναχώρια των σπηλαιολόγων για το μπάζωμα του βαράθρου "Στοιχειωμένη" στον Ελικώνα και συμμερίστηκα την οργή τους για τον Ελληνάρα λατοματζή που το έκανε και τους καθ' ύλην αρμοδίους που κωφεύουν...
Φρίκαρα μαθαίνοντας ότι στον Έμφύλιο οι Χίτες τα χρησιμοποιούσαν για να εκτελούν αντάρτες ή άμαχους (ιδιαίτερα στα μέρη μας... )
Έμαθα πέρα από τα γνωστά σπήλαια (της Αλιστράτης, του Διρού, του Περάματος, του Αγγίτη) υπάρχουν πολλά ακόμα σπήλαια, οριζόντια ή βάραθρα, στην Ελλάδα...
Έμαθα για τη Λίμνη της Βουλιαγμένης, άπατη μέχρι αποδείξεως του εναντίου, και το " Πηγάδι του Διαβόλου" στο λιμανάκι της, με τα περίεργα ρεύματα-παγίδες θανάτου.
Έμαθα για ένα βάραθρο στην Αμπχαζία που πάει πάνω από δυο χιλιόμετρα βάθος και τον "Γουργούθακα" στα Λευκά όρη που φτάνει τα 1200 κάτω από τη Γη... (Ανακάλυψα ότι έχω μια προτίμηση στα βάραθρα... Για τις άλλες σπηλιές βαριόμουν να διαβάσω...)
Έμαθα ότι ο Λαβύρινθος υπάρχει, είναι ένα αρχαίο ορυχείο στην Κρήτη που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί για αποθήκη πυρομαχικών και φεύγοντας τα ανατίναξαν κατστρέφοντας κι ένα μέρος του "σπηλαίου"...
Διάβασα για το σπήλαιο της Τραχήλας, το Καταφύγι της Σελίνιτσας που συναντάει τον "Δράκο" ένα υπόγειο ποταμό, το βάραθρο "Λυκούργος"των Δολών (μόνο για το "Βυθό" στις Γαϊτσές δεν βρήκα τίποτα- "δολίνη", αν κατάλαβα καλά, είναι το επιστημονικό όνομα του φαινομένου)...
Και συγκινήθηκα πάρα πολύ όταν ξαφνικά έπεσα πάνω σ' ένα βάραθρο του Ταυγέτου που λέγεται "Μαυροπούλια" ( 60 μέτρων εξερευνημένου βάθους, τα πρώτα 50 μέτρα συνεχόμενα ), εξαιτίας του οποίου παραλίγο να μην είχα γεννηθεί ποτέ... Θυμάμαι (και τα αδέρφια μου φαντάζομαι) που γλαφυρά και έμπλεος αφηγηματικού πάθους (κι ίσως για αυτό να βγήκα κλειστοφοβικός και υψοφοβικός) μου διηγούνταν ο πατέρας μου τότε που ,παιδάκι ακόμα στον Ταύγετο, με τις μεγάλες πείνες, πήγαινε με τους φίλους του κι έμπαινε μέσα στο βάραθρο χαμηλά (εκείνος που δεν φοβότανε) κι άναβε φωτιές κάτω από τις φωλιές των μαύρων πουλιών που κατοικούσαν εκεί για να βγούν και να τα πιάσουν οι άλλοι από πάνω...
Πολύ χάρηκα που τώρα αυτές οι διηγήσεις απέκτησαν εικόνα... Και στεναχωρήθηκα που βρήκα τώρα τις φωτογραφίες εκείνες που τράβηξαν οι σπηλαιολόγοι μέσα από το βάραθρο, και δεν μπορώ να του τις δείξω...
 |
| Η είσοδος του μεγάλου βαράθρου |
 |
| Κατεβαίνοντας στο βάραθρο |
 | |||||||
| Μέσα στο βάραθρο |
 |
| Κατεβαίνοντας στο μικρό βάραθρο |
Κρίμα που δεν βρήκα τίποτα για "Τ' αγριοπερίστερα", ένα άλλο βάραθρο που έμπαινε ο πατέρας μου!
Υ.Γ. Προσέξτε από που βγαίνει η κοπέλα... Μπρρ!!!! (Η τρυπούλα που βλέπετε στο βίντεο είναι η είσοδος του βαράθρου "Τρύπα του Βοριά" στους πρόποδες του Πάρνωνα, βάθους 132 μέτρων , αν κατάλαβα σωστά...)