Ιντερμέδιο (Πουτάνα φυματίωση)

Τόσο κολλημένος! Που ακόμα και τα διαλείμματα μουσικά είναι, και μάλιστα εις διπλούν...  Είναι το κομμάτι που θα έπαιζε πριν βγούμε για ενκόρ... .

Το ένα έχει πάθει και φυματίωση.  Ανεπιτυχώς...

Θα σας έλεγα καλό πάσχα, αλλά την πρωτομαγιά εν την απουσία μου θα με ξανακούσετε...

Μη σκαλίζεις τις στάχτες - Μια διασκευούλα

Αυτή η λάτιν-ροκ τσιφτετελοειδής διασκευή δεν ξέρω τι ήθελε να γίνει όταν ήταν μικρή, ξέρω ότι δεν είχε πρόθεση να είναι ξεψυχισμένη...Το σολάρισμα της εισαγωγής και το γεμισμάτων με την φωνή θέλει αέρα, μην νομίζετε...  Σε κάποιους ίσως θα φανεί κωμική. Πάντως, πιο κωμική και από την εκτέλεση μου είναι η αξίωση του Καζαντζίδη της μουσικής του τραγουδιού... Καημένοι Ινδοί! Μια ζωή στην εκμετάλλα...


Οκ, το ξέρω ότι ο τίτλος είναι "Η πιο παλιά ιστορία")

Ζωντανός νεκρός. Όχι ένα τραγούδι για ζόμπι

  Άλλα ένα να τραγούδι συναισθηματικής ενηλικίωσης, ένα so what, ένα αναγνωστάκειο "έστω δείξε τα χέρια σου κρίνε για να κριθείς", ένα είδος προσωπικού "High fidelity", ένα τραγούδι για όλα τα ex

wonder kids, ένα ατομικό "κι όμως είμαι ακόμα εδώ", ένα προσωπικό "να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός", ένα κατάδικο μου "θα περιμένω άλλες μέρες".... Δεκάδες τέτοια θα μπορούσα να γράψω για το συγκεκριμένο τραγούδι το οποίο πιάνει το νήμα ακριβώς αφού το έχει αφήσει εκείνο της προηγούμενης ανάρτησης (και χρονικά και θεματικά και συναισθηματικά). Αντ'  αυτών θα μιλήσω για τον Νίκο Καρούλια  Ο Νίκος Καρούλιας είχε φτάσει 26 χρονών όταν μεταγράφηκε από τον Απόλλωνα στον Παναθηναικό κι όλοι πέσανε από τα σύννεφα.Μεταγράφηκε λέει σαν αναπληρωματικός ενός πιτσιρικά από τον Ο.Φ.Η.. Μεγάλο ταλέντο. Ο πιτσιρικάς πέρασε και δεν ακούμπησε, ξεχνάω το όνομα σου. Ο Καρούλιας από την πλευρά του έπαιξε καμιά δεκαριά χρόνια βασικός και αναντικατάστατος στον Παναθηναικό, έπαιξε και καμιά 4οαριά φορές στην Εθνική. Γι άυτό σας λέω. Είμαστε μερικοί που έχουμε όψιμη ακμή. Και παρατεταμένη... (Τώρα, για το αν είμαστε καλοί παίχτες, το αποδεικνύει ο Καρούλιας. Δεν χρειάζεται, βρε κουτά....)

Ζωντανός νεκρός

Από που έρχομαι δεν ξέρω,
για που τραβάω αδιάφορω.
Δεν χαίρομαι, δεν υποφέρω,
δεν δίνομαι κι ούτε ζητώ.

Το γνώριμο παλιό μου αγκάθι
ο πιο πιστός μου ο  οδηγός.
Να μ' οδηγεί στα ίδια λάθη
άγριος κι ακοίμητος φρουρός.

Είμαι ένας ζωντανός νεκρός,
ένα νεκρός που ζωντανεύει.
Μα αν το ζητήσει ο καιρός
πηδάει στην πίστα και χορεύει.

Δεν αγαπάω κι ούτε μισώ
κι αν κάτι μέσα μου σαλεύει,
μ' ένα λυγμό σ' ότι κι αν πω
ξοδεύτεται και δραπετεύει.

Κι όσα σκοτώνω, και δεν λέω,
και πνίγω μέσα στη σιωπή
σ 'ανεμικές πυρές τα καίω
κι αναγεννιούνται ως το πρωί.

Μα όσο κι αν πάω συνέχεια πάσο,
αντέχω ακόμα κι είμαι εδώ.
Δεν έχω τίποτα να χάσω
κι αυτό με κάνει ζωντανό.

Αναλφάβητος - Ένα χορευτικό- λέμε τώρα- τραγουδάκι

 Κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσω από αυτό το τραγουδάκι... Ίσως όλα έγιναν για να γράψω αυτό... Τα τραγούδια μου - μολονότι συνήθως γράφω στίχους και μουσική εγώ- δεν είναι αυτοβιογραφικά ακόμα κι αν κάποιοι από τους στίχους μου αναφέρονται ή εκκινούν από προσωπικά βιώματα. Κι αυτό γιατί γράφτηκαν, οι μουσικές και οι στίχοι, σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Οι μεν δεν επρόκειτο να γίνουν τραγούδι και οι δε δεν μελοποίησαν τους στίχους που τις έντυσαν. Κι εν πάση περιπτώσει,  επειδή οι περισσότεροι εξ αυτών γράφτηκαν σε πολύ πρώιμη ηλικία, δεν θεωρώ αντιπροσωπευτικούς του ποιος είμαι τους στίχους μου, τη σκέψης μου δηλαδή ή της στάσης μου. κι επιπλέον τους έβρισκα και λίγο ρηχούς. Εγώ μουσική δεν ξέρω, έμαθα κάποτε μόνος μου να διαβάζω αλλά δεν μου φάνηκε πουθενά χρήσιμο και το ξέχασα. Ακολουθούσα τη τακτική που βλέποντας μια συνέντευξη του Αντύπα- όχι του σκυλά- πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι ακολουθούν και επαγγελματίες συνάδελφοι

μου, εντάξει, πλάκα κάνω. Έπιανα την κιθάρα για να παίξω, κυρίως για να βγάλω τραγουδάκια που μου άρεσαν, δεν τα κατάφερνα και μετά έπαιζα διάφορες ακολουθίες συγχορδιών. Μερικές φορές μου έσκαγε και μια μελωδία στο μυαλό την οποία ανάπτυσσα. Δεν είχα πρόθεση να γίνει τραγούδι, αλλά επειδή ως σολίστ αδυνατούσα να την παίξω, καθόμουνα μετά κι έψαχνα στίχους. Ο προαναφερθείς Αντύπας τα έδινε στην Νικολακοπούλου, εγώ στιχουργό εύκαιρο δεν είχα οπότε έπρεπε εκ των ενόντων να κάνω την δουλειά μου...

 Κάπως έτσι έγραψα και τη μελωδία του "Αναλφάβητου. Ήταν μια από τις δυο τρεις φορές που έχω νιώσει τον πυρετό της δημιουργίας κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αποτέλεσμα. Είναι διαδικασία, είναι η διαδικασία. ο χρόνος περνάει και δεν σε νοιάζει τίποτα, είσαι αφοσιωμένος μόνο σ' αυτό. το ένα σε πάει στο άλλο, το σκέφτεσαι όταν κοιμάσαι που δεν κοιμάσαι γιατί το σκέφτεσαι. Μετά, αν είσαι ταλαντούχος ανεβαίνεις σκαλοπάτια ανεβαίνεις ανηφοριές, αλλιώς μένεις πάντα στο πρώτο σκαλί, αλλά δεν μας νοιάζει. Τεσπά! Επειδή

"...And then i will not."

ήμουν λίγο θλιμμένος εκείνη την εποχή για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος, μου προξένησε μεγάλη έκπληξη που έβγαλα μια χαρούμενη μελωδία...Μετά έψαχνα για στίχους και βρήκα δυο παλιά δίστροφα ποιηματάκια μου, το ένα κινούνταν στο κλίμα του καρυωτάκειου "Τελευταίου καραβιού", το άλλο στο κλίμα του "when the music's over" των Doors,και μοιάζαν οι στίχοι τους λίγο παραπάνω δουλεμένοι, σαν να έχουν όντως κάτι να πουν εν πάση περιπτώσει και, το κυριότερο, μοιάζαν σαν να είχαν γραφεί για την μελωδία και να την περίμεναν...  Τους στίχους του ρεφραίν τους έγραψα τότε. Το ξέρω ότι είναι εύκολοι και αντιποιητικοί, πρέπει να τους αναγνωρίσετε όμως ότι είναι γνήσιοι, γιατί κάπως έτσι αισθανόμουνα τότε, για λόγους που δε σας νοιάζουν. Έτσι πάντρεψα την εύθυμη μελωδιούλα με τους θλιμμένους στίχους κι έφτιαξα το δικό μου, προσωπικό "Blue monday" (Ναι, έχω επίγνωση της ύβρης ). Το γράψαμε σε μια πρωτόλεια μορφή στην τελευταία συλλογή των Ατάλαντων.

Και μετά πήγα φαντάρος... (Κι έμαθα και "γράμματα"...)

 Τα δύσκολα αρχίσανε μετά, το αδικαίωτον του πράγματος. Είχα μάθει, με το δεξί χέρι μόνο, δηλαδή όχι συγχορδίες και τέτοια, να παίζω αρμόνιο, είχε τύχει να βρω ένα. Αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ με τον "Αναλφάβητο" μου που τον πήρανε φαντάρο και δεν πρόλαβε να τελειώσει. Έκατσα και έκανα την αρχική ηχογράφηση, κιθάρα, φωνή και το ντραμ μασίν του αρμονίου. Δεν ήταν κι άσχημη, ικανοποιημένος έμεινα. Μετά είπα να βάλω μπάσα και να παίξω το ριφάκι της εισαγωγής και κάποια γεμίσματα με το αρμόνιο. Προσπάθησα διάφορους ήχους, "όργανο", "βιολί", "πιάνο". Τίποτα. Υπενθυμίζεται ότι ηχογραφούσα με ένα  διπλό κασσετόφωνο. Έγραφα το ένα κομμάτι σε μια κασσέτα και μετά την έβαζα κι έπαιζε και πάνω σ' αυτή έπαιζα παράλληλα κι εγώ και γραφότανε το αποτέλεσμα σε μιαν άλλην κασσέτα. Ή θα ήταν πολύ δυνατό το αρμόνιο και θα έπνιγε την φωνή και την κιθάρα ή θα ήταν πολύ σιγανό και δεν θα ακουγόταν ή το αποτέλεσμα θα ήταν σκέτος θόρυβος. Άλλες φορές η μέθοδος των πολλαπλών, παράλληλων ηχογραφήσεων είχε- λιγότερο ή περισσότερο - κάποιο αποτέλεσμα. Εδώ τίποτα. το πάλεψα από δω, το πάλεψα από κει, το παράτησα. Μετά από λίγο, δεν είχα πια το αρμόνιο...

Το καλοκαίρι έτυχε να βρω την αρχική, γυμνή ηχογράφηση και επειδή είχα φτιάξει το μπλογκ την ψηφιοποίησα για να το ανεβάσω εδώ. Είναι η πρώτη ηχογράφηση στη σελίδα. Σκέφτηκα όμως, για αρχειακούς λόγους και βέβαια για να βοηθήσω και τον έρμο, τον... ιστορικό του μέλλοντος να βάλω και την πιο ευπρόσωπη "ενορχηστρωμένη" εκδοχή. Είναι η άλλη, μετά... Ο ευφάνταστος ακροατής ας κάνει μόνος του τη μίξη στο κεφάλι του αν θέλει..

                                                                        Αναλφάβητος

Ακόμα μια φορά ακούστηκαν οι νότες

του τραγουδιού που πάντα αγαπούσα.

Για τελευταία φορά μ’ ανοίχτηκαν οι πόρτες!                              

Δεν μπόρεσα να πάω.  Αιμορραγούσα.

Ακόμη ένα πρόσωπο μες την πινακοθήκη.

Μια αίσθηση αδύνατη ζητώ κι ένα διαβήτη,

τους κύκλους να σχεδιάσω της μελαγχολίας,

να καταλάβω τα μηνύματα της αγωνίας.

Εγώ φταίω για όλα το ξέρω!

 Εγώ φταίω που μου πάν’ όλα στραβά !

Εγώ φταίω για όλα ,εγώ φταίω

που  ‘μαι αναλφάβητος συναισθηματικά .

Θέλω κάτι να πω ,πάλι δε βρίσκω λέξη.

Ένα  πακέτο θα καπνίσω ώσπου να φέξει.

Βραχνά θα τραγουδήσω στο σκοτάδι

κι ατάραχα θα βλέπω να περνά το τελευταίο  καράβι.

Για τελευταία φορά ακούστηκαν οι νότες

κι η  μουσική για πάντα θα σωπάσει.

Κι όλα τα φώτα θα σβήσουν τότες

για να ‘ρθει τ’ άπειρο να με δικάσει.

Αποχώρηση

Ακόμα ένα τραγούδι για τη φυγή... Καλά, πόσα έχω;;;
Αυτό πάντως είναι μια ιδιότυπη περίπτωση... Δεν θυμάμαι ποια λογοτεχνική θεωρία είχε εξοβελίσει πλήρως τα επιρρήματα, νομίζω οι παρνασσιστές... Όποιοι κι αν ήταν θα βγάζανε σπυριά, άμα διαβάζανε αυτούς τους στίχους... Εγώ, όταν τους έγραψα, από λογοτεχνικές θεωρίες δεν ήξερα, αλλά βλέμμα παρατηρητικό είχα πάντα και παρατήρησα το πλήθος των επιρρημάτων που χρησιμοποιούσα

ως γεμίσματα ή εύκολες ρίμες. Αυτοσαρκαζόμενος κάποτε, σκεφτόμουνα να το ονομάσω "Επιρρήματα". Μιλάμε για πολύ πράμα: Φέτος, γοργά, πια, καν, αδιάκοπα, αργά,, σταθερά, ψυχρά, απότομα, πια... Οπότε μοιραία το παράτησα...   Χρόνια μετά μου ήρθε μια μουσική στο μυαλό και δεν είχα εύκαιρο κανένα κασετόφωνο να την γράψω στα γρήγορα μην την ξεχάσω έτσι προσπάθησα να της βρω προσωρινά λόγια για να μην την ξεχάσω... Πέτυχα σε ένα παλιό τετράδιο τα στιχάκια, τα ξεχασμένα και βιαστικά τα "έσπασα" κατά τον εξής τρόπο. Χρησιμοποίησα δυο στίχους κάθε αρχικής  στροφής για πρώτους δυο στίχους κάθε  στροφής και  τη συμπλήρωσα με δυο ακόμα στίχους στο κλίμα των αρχικών  που έγραψα κείνη την ώρα, με την ιδιοτυπία (κάτι σαν παντούμ μισό) ότι ο τρίτος στίχος κάθε στροφής γινόταν ο τέταρτος της άλλης... (Βόλευε γιατί βιαζόμουνα να μην ξεχάσω τη μελωδία...). Τσάκισα επ' ευκαιρία και μερικά επιρρήματα... Κάποια μέρα πιο μετά έκανα μια πρόχειρη ηχογράφηση με την προοπτική κάποια στιγμή να ασχοληθώ πάλι στο μέλλον... Αλλά έμεινε... Είχα τελειώσει ψυχολογικά με το τραγούδι... Πολύ θα μου άρεσε να μην υπάρχει αυτό το ριφάκι που έβαλα τότε... Αυτό που μου την δίνει περισσότερο όμως είναι άλλο... Εγώ καλλίφωνος ή σπουδαγμένος δεν είμαι κι έτσι την φωνή μου δεν την "ακούω"... Ό.τι θέλει κάνει συνήθως... Ε! Εδώ είναι μια από τις λίγες φορές που έκανε ό,τι ήθελα... Η σκύλα!

 Αποχώρηση

 

Σέρνεται φέτος η ομάδα στο γήπεδο.
Κυλάει γοργά η ψυχή μου σε επίπεδο
που της αρμόζει, ό,τι κι αν πω.
Δε βρίσκω άκρη, ούτε καν προσπαθώ.

Γίνονται ασπρόμαυρα τα ονειρά μου
σπάζουν αδιάκοπα τα φτερά μου
δεν βρίσκω άκρη, ούτε πια προσπαθώ
δεν με πειράζει αν τρελαθώ. 

Σβήνουν αργά, σταθερά οι οπτασίες μου,
αργοπεθαίνουνε ψυχρά οι σωσίες μου.
Δεν με πειράζει να τρελαθώ
βαρέθηκα να αλλάζω  φιδοτόμαρο

Χάνονται απότομα όλες οι αισθήσεις μου.
Ορίζει η αδράνεια πια τις κινήσεις μου. 
Βαρέθηκα να αλλάζω φιδοτόμαρο
κι απ' το παιχνίδι αποχωρώ.