Η συλλογή με τίτλο "Alone but not lonely: You 're ih the army now" αποτελεί ουσιαστικά ένα ημερολόγιο καταστρώματος, ένα ημερολόγιο συμβάντων μάλλον, μια αναφορά πεπραγμένων καλύτερα προς τους, στρατιώτες την εποχή εκείνη, υπόλοιπους Ατάλαντους και περιέχει πρόχειρες ηχογραφήσεις αυτών που είχα φτιάξει όταν ήμούν εγώ φαντάρος ή αμέσως μόλις απολύθηκα... Με κάποια από αυτά έτυχε να ασχοληθώ πιο μετά... Το σημερινό τραγούδι δεν είναι ένα από αυτά...
Λέγεται "Γερμανικό νούμερο", είναι ορχηστρικό, είναι το δίκο μου "νύχτα μαγική κι εγώ στο θάλαμο μπροστά κοιτάω τ' άστρα ", καθώς, όπως προδίδει και ο τίτλος του, είναι μια μελωδία που σφύριζα όταν ήμουν σκοπιά γερμανικό νούμερο (το προτιμούσα γιατί, μέχρι τις 2 που έφευγες, είχες κοιμηθεί λιγάκι και μετά, στις 4 που γυρνούσες, είχε ακόμα δυο ώρες ύπνου, ενώ, αντίθετα, στο 4-6 περνούσες όλη τη μέρα ξύπνιος από τις 4) στη σκοπιά Α κάτι, στο φυλάκιο Καστέλο στην Κω...
Αργότερα, προσπάθησα στην μελωδία να προσαρμόσω κάτι στίχους με τίτλο "City of screams" που μου είχε δώσει ο φίλος και συστρατιώτης Θωμάς Ν. (θα ξανααναφερθώ σ' αυτόν στο μέλλον) με χαρακτηριστική και εκκωφαντική (Στην κυριολεξία! Δεν ακουγότανε... Μεταφορικά!) αποτυχία, εφόσον, πρώτον, η αγγλική μου προφορά είναι για τα πανηγύρια και θυμηθείτε ότι από κει ξεκίνησε η Θώδη για να τραγουδήσει το "Smoke ih the water", και, δεύτερον, δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον αγγλόφωνο στίχο...
Μετά σκέφτηκα να γράψω στη μελωδία στίχους προερχόμενους από αυτά που σκεφτόμουνα όταν ήμουν σκοπιά, αλλά. πέρα από το ρεφραίν
["Μην αφήσεις τη νύχτα στο πετσί σου να μπει.
Μην αφήσεις το λάκκο να σου σκάψει ο καιρός.
Κράτα αγνή τη ψυχή σου, δυνατό το κορμί
θα σου μάθει η βροχή το τι και το πώς" :((
(Ο ήχος στην αρχή υποτίίθεται πως είναι πυροβολισμός... Ημουν ένας πολύ τσαντισμένος φαντάρος, γιατί -καθώς μέσα μου είμαι στην πραγματικότητα ολικός αρνητής στράτευσης- μου την έδινε διπλά. Και που ήμουν φαντάρος και που πήγα φαντάρος... Οι λόγοι δεν είναι της παρούσης. Και για τα δύο. Και γιατί σιχαίνομαι το στρατό, και γιατί τελικά πήγα) δεν μου βγαινε, λέω, κι έλεγα μαλακίες ... Οπότε το παράτησα... Δεν αξίζει να ασχοληθείτε μ' αυτό κι αν το παραθέτω εδώ, είναι για αρχειακούς λόγους...
Δεν επρόκειτο να παραθέσω εδω πράγματα που έχω φτιάξει για το σχολείο, καθότι το κίνητρο για τη δημιουργία τους είναι ο καθορισμένος σκοπός τον οποίο εξυπηρετούσανε κάθε φορά... Οπότε είναι εξαίρεση το σημερινό βίντεο για την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Tο γεγονός ότι η ανάρτηση ανεβαίνει σήμερα, που είναι η επέτειος της, δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως εθνολιγουρίαση, μεγαλοιδεατικό κατάλοιπο και τέτοια φαιδρά ... Μάλλον ένα έλαφρά σουρεαλιστικό κλείσιμο του ματιού. Άλλωστε, η τελευταία προφητεία (555 χρόνια μετά ο μαρμαρωμένος βασιλιάς θα ζωντανέψει ξανα και... ) έληξε to 2008....
Η ζωγραφιά του Θεόφιλου είναι άσχετη με το θέμα, αλλά μ'αρέσει καλύτερα από την σχετική....
Το βίντεο αυτό το φτιάξαμε από κοινού με την Ελευθερία, πολύ καλή μου φίλη, συνάδελφο και συμπορεύτρια [sic] στη διδακτική νοοτροπία , προκειμένου να το χρησιμοποιήσουμε ως εισαγωγή στη δική του σχολική εορτή για την 25η Μαρτίου ο καθένας, την εποχή που μαθαίναμε ακόμα, αυτοδιδασκόμενοι και πειραματιζόμενοι, να φτιάχνουμε βιντεάκια - εξ ου και η λίγο nive αισθητική στα εφέ, στις εναλλαγές και στην ποιότητα των εικόνων.
Όμως, ενώ το αρχικό πλάνο ήταν να φτιάξουμε μια σειρά από εικόνες, ιδέα στην ιδέα και με λίγα μέσα και πίεση χρόνου, νομίζω ότι κατορθώσαμε να φτιάξουμε μια ολοκληρωμένη ταινιούλα για την Άλωση και μέσα σε έναμισι λεπτό να παρουσιάσουμε την μετάβαση από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην Οθωμανική. Η Αγία Σοφία, "πλάνα" της κατάστασης στο στρατόπεδο των πολιορκητών και την πολιορκημένη πόλη, "ζούμ" στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, οι πρώτες επιθέσεις των πολιορκητών και οι αρχικές επιτυχίεςς των πολιορκημένων, η μοιραία, σφοδρή, τελευταία επίθεση και το σπάσιμο της άμυνας των Βυζαντινών, η κατάληψη της πόλης και ο εξανδραποδισμός των κατοίκων της και, τέλος, η Αγία Σοφία με μιναρέδες... Στο τέλος κόψαμε και μοντάραμε ως ηχητικό εφέ κομμάτια από την κατα Βαγγέλη Παπαθανασίου εκδοχή του "Τη υπερμάχω" (λιγάκι ειρωνικό κι οξύμωρο, τώρα που το σκέφτομαι, ο στρατιωτικός ύμνος της πολεμικής υπεροχής της αυτοκρατορίας να γίνεται το σάουντρακ της πτώσης της ...) και ιδού:
"Ο κόσμος είναι ένας ένας χείμαρρος από αστρόσκονη και χυμό μανταρινιού από τον οποίο παρασύρεται και τον οποίο παρασέρνει η Αυτής Αγιότητα, η Κόκκινη Καρέκλα. Όσοι είστε πιστοί και θα σωθείτε την ημέρα της κρίσης μπορείτε << δίπλα να δείτε την Πανυπέρτατη Αγία σε όλη της την Ερυθρότητα (οι άπιστοι δεν θα δείτε τίποτα...) να εκβάλει τον ζωογόνα λάμψη της εδώ και να αποκαλύπτει τα άρρητα ρήματα στον Μεγάλο Προφήτη-Αρχηγό. Μεγάλος Προφήτης και Αρχηγός της Εκκλησίας της Κόκκινης Καρέκλας και Υπέρτατος Εκπροσωπός της επί της Γής είναι η Αυτού Ιερότητα ο Κακός Λύκος, όπως αποκαλύφθηκε στην ιερή εικόνα που η Κόκκινη Αγιοτητας Της οδήγησε το χέρι του Αρχιαγιογράφου Uhuru του Καρεκλοσεβή να απεικονίσει... "
Όχι δεν τρελάθηκα ούτε την ψώνισα. Στο φόρουμ αξέχαστου ιστιακού τόπου ανταλλαγής αρχείων είχαμε
Η Αγία Κλημεντίνη, εξέχουσα μορφή του Κοκκινοκαρεκλισμού
"Και είπεν η Κυρία..
Πιστή στο εξομολογητήριο
πιάσει κάποτε μια θεολογική κουβέντα και η παρούσα ...εισαγωγή "Ευαγγελιου" υπήρξε η απαντησή μου στο επιχείρημα ότι "κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχει Θεός άρα υπάρχει", ακολουθώντας την λογική των απόψεων των σχετικών με το Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας. Από όσο γνωρίζω, κανείς δεν μπόρεσε να αποδείξει ότι δεν υπάρχει η Κοκκινη Καρέκλα... Στο σύντομη ιστορία του ο Κοκκινοκαρεκλισμός εμπλουτίστηκε και με άλλα στοιχεία (τα οποία εγώ δεν θυμάμαι τώρα, αλλά την υπέρτατη μέρα της κρίσεως θα αποκαλυφθούν εκ νέου καθώς η Κόκκινη Καρέκλα αναδυόμενη εκ των υδάτων, εμ, της μανταρινάδας, θα συντρίψει τους αντιπάλους της και θα φέρει επι γής ειρήνη και εν τω φίλω μου τον Βρασίδα την Ευδοκία), αντιπαρατέθηκε σφοδρά με τις υπάρχουσες θρησκείες, ιδιαίτερα με το Ιπτάμενο Τέρας των Μακαρονιών και κυρίως με την αίρεση που υποστηρίζει ότι το Τέρας ως μακαρονάδα δεν έχει κεφτεδάκια. Στα πλαίσια της θρησκειολογικής και θεολογικής αυτής διαμάχης, μέλη της αίρεσης του Iπτάμενου Μακαρονοτέρατος Χωρίς Κεφτεδάκια προέβησαν σε ομολογία πίστεως και προσχώρησαν στην Λατρεία της Κόκκινης Καρέκλας, αναγνωρίζοντας ότι ένας είναι ο Θεός, η Κόκκινη Καρέκλα, ένας ο Προφήτης Της, το Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας Χωρίς Κεφτεδάκια, και ένας ο Αντιπρόσωπός τους επί της Γης, ο Κακός Λύκος. Το αποτέλεσμα ήταν το ελληνικό τμήμα της εκκλησίας του Ιπτάμενου Τέρατος των Μακαρονιών, η "Ελληνική Πασταφαρική Εκκλησία [Χ. Κ. (= Χωρίς Κεφτεδάκια)]", να αφομοιωθεί από τον Κοκκινοκαρεκλισμό.
Υ.Γ: Και μη γελάτε!!! Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι χειρότερα. "We could plan a murder or start a religion", λέει ο Τζίμ Μόρρισον. Ε! Εγώ έκανα μια θρησκεία... Και φιλειρηνικότατη κιόλας... Όχι σαν κάτι άλλες, ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε...
Y.Γ.2: Δείτε, παρακάλω, και το βιντεάκι που περιέχεται σ΄αυτήν την ανάρτηση...
Υ.Γ3 .: Από όλες τις - ας τις πούμε
έτσι- ιντερνετικές "θρησκείες" η μακράν πιο αγαπημένη μου είναι αυτή της "Αόρατου Ροζ Μονόκερου":"Οι Ιπτάμενοι Ροζ Μονόκεροι είναι όντα μεγάλης πνευματικής δύναμης. Το γνωρίζουμε αυτό, διότι έχουν τη δυνατότητα να είναι αόρατοι και ροζ την ίδια στιγμή. Όπως και στις υπόλοιπες θρησκείες, η Πίστη στους Αόρατους Ροζ Μονόκερους βασίζεται στη λογική και την πίστη. Όλοι πιστεύουμε πως είναι ροζ και όλοι γνωρίζουμε πως λογικά είναι αόρατοι, επείδη δεν μπορούμε να τους δούμε."
Υ.Γ.4: Περί αθεΐας... >>>>
(Αν και δεν μπορείς να είσαι άθεος. Αν υπάρχει θεός, γιατί δεν μπορείς να είσαι, εφόσον υπάρχει...Αν δεν υπάρχει, γιατί δεν μπορείς να μην είσαι κάτι που δεν υπάρχει... )
Φαράγγι του Βυρού . Καταφύγιο Τσερίων (διακρίνεται η μονή του Σωτήρα )
Η Καρδαμύλη από το Καταφύγιο Τσερίων (Θέση " Κοτρωνάκι")
Η Καρδαμύλη είναι παραθαλάσσιο χωριό της Έξω (Μεσσηνιακής) Μάνης, 35 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα... Λέγεται στη μυθολογία πως εκεί τάφηκαν οι Διόσκουροι, δείχνουν μάλιστα σήμερα κάποιους - κλειστούς εδώ και χρόνια για το κοινό- λαξευτούς τάφους(;) που υποτίθεται πως είναι δικοί τους. Στην Ιλιάδα αναφέρεται ως μία από τις εφτά πόλεις που έδινε προίκα στον Αχιλλέα ο Αγαμέμνονας για να τον εξευμενίσει και να επιστρέψει στη μάχη. Αργότερα, υπήρξε σημαντικό επίνειο της Σπάρτης και μια εποχή, στα χρόνια της παρακμής, το μοναδικό της στο Μεσσηνιακό Κόλπο κι εκεί κατέληγε, ξεκινώντας από τη Σπάρτη, κατά μήκους του φαραγγιού του Βιρού η "Βασιλική οδός", τμήματα της οποίας, που σώζονται ακόμα, αποτελούν σήμερα μέρος του ορειβατικού μονοπατιού Ε4. Στην Τουρκοκρατία αποτέλεσε καπετανάτο της Μάνης και στην Επανάσταση αποβιβάστηκε εκεί ο Κολοκοτρώνης επιστρέφοντας από την αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο για να συναντήσει και να ηγηθεί του μανιάτικου στρατεύματος πριν την επιχείρηση απελευθέρωσης της Καλαμάτας. Αργότερα, το λιμάνι της υπήρξε η μοναδική βάση επικοινωνίας της Μάνης με την Καλαμάτα, εφόσον δεν υπήρχε οδικό δίκτυο, κι η ίδια ήταν επί μακρόν έδρα του ομώνυμου δήμου. Όταν διαλύθηκαν οι δήμοι και κάθε χωριό αποτελούσε ξεχωριστή κοινότητα, διατήρησε την δεσπόζουσα θέση της στη περιοχή έχοντας την μεγαλύτερη αγορά στη Μάνη, τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες. Έγινε έδρα του καποδιστριακού Δήμου Λεύκτρου, ιδιότητα που διατήρησε και στο νέο Δήμο Δυτικής Μάνης... Να αναφέρω, τέλος και παρεμπιπτόντως, πως από την Καρδαμύλη προέρχονται τα εξωτερικά πλάνα της πρόσφατης, αδιάφορης κατά τ' άλλα- για να μην πω ηλίθιας- σειράς "Κλινική περίπτωση" με τον Γιάννη Μπέζο.
Παλιά Δημοτικό και στα χρόνια μου Γυμνάσιο
Γυμνάσιο και Λύκειο Καρδαμύλης
Σήμερα η Καρδαμύλη μοιάζει με ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, η οποία ωστόσο διατηρεί κάτι από την πρότερη της αίγλη και την παλιά της λάμψη, έχει διατηρήσει σχετικά τον παραδοσιακό οικοδομικό χαρακτήρα της όχι μόνο στην Παλιά Πόλη (στην οποία δεν έχω πάει, το ομολογώ!), προσπαθεί να ξαναχτίσει σε υγιείς αυτή τη φορά βάσεις τον τουρισμό της (Τη δεκαετία του '80 υπήρξε δημοφιλέστατος προορισμός, φρόντισαν όμως δρώντας αρπακολλατζίδικα, κοντόφθαλμα και ερασιτεχνικά να "στρέψουν" τους τουρίστες σε γειτονικά χωριά. Αυτό που θρυλείται χαριτολογώντας, ότι η Μέρκελ είχε πάει διακοπές στην Καρδαμύλη τη δεκαετία του '80, γιαυτό και το μένος της εναντίον της Ελλάδας, είναι μάλλον αστικός θρύλος. Σε μένα πάντως έτυχε, όταν επιστρέφοντας από τη θάλασσα πήγα σ' ένα σούπερ μάρκετ να πάρω μια κόκα-κόλα, η ταμίας/ιδιοκτήτρια μου να μου ζητήσει "500 drachmas", ξεγελασμένη προφανώς από τα μη συνηθισμένα σε Έλληνες την εποχή εκείνη μακριά μαλλιά, γένια και σκουλαρίκια μου. Κι όταν σε άψογα ελληνικά τη ρώτησα άμα πάει καλά, μου απάντησε αφοπλιστικά: "Έλληνας είσαι; 50 δραχμές..."), αναθυμάται νοσταλγικά τις παλιές ένδοξες μέρες, όταν η δημοφιλέστατη τότε Μαρίζα Κωχ της είχε δώσει μια κοσμοπολίτικη αύρα επιλέγοντας την για τόπο της εξοχικής της διαμονής, και προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς από την γειτονική, νεόπλουτη κι ανταγωνιστική Στούπα...
Ωραία είναι η Καρδαμύλη λοιπόν, άλλα δεν είναι το ωραιότερο μέρος στο κόσμο κι ούτε το τουριστικότερο... Κι ούτε από τα πιο αγαπημένα μου μέρη είναι... Είναι άλλα που αγαπάω περισσότερο, κι ας είναι η Καρδαμύλη στη ζωή μου σημείο αναφοράς, καθώς εκεί πήγα έξι χρόνια σχολείο, ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο, "έκλεψα" το πρώτο μου φιλί, έκανα την πρώτη μου κοπάνα, πήγα στο πρώτο μου πάρτι, έκανα του πρώτους φίλους κατ' επιλογή (όταν μένεις σε μικρό χωριό όπως το δικό μου, δεν έχεις επιλογές, με τους άλλους δυο τρεις που υπάρχουν θα συναναστραφεις... ), ρούφηξα ό,τι γνώση που παρασχέθηκε και απαίτησα όση άλλη μπορούσα να βρω, αποφάσισα να γίνω φιλόλογος κι ένοιωσα, τέλος, εκείνο το είδος της ασφυξίας που σε κάνει παλέψεις με όλες σου τις δυνάμεις για να ξεφύγεις...
Το νησάκι Μερόπη
Δεν είναι λοιπόν το πιο αγαπημένο μου μέρος κι ούτε το ομορφότερο... Κι άρα προς τι αυτή η ανάρτηση? Μετά από καιρό, βρέθηκα πρόσφατα εκεί με τη gia_des κι όσο κι αν της σύστησα την δική μου προσωπική και βιωματική Καρδαμύλη, η ματιά μου είχε αποκτήσει κάτι από την αποστασιοποιημένη ματιά του τουρίστα (την άλλη φορά θα πάω και στην Παλιά Καρδαμύλη, μιλάμε) και δεν ήταν μόνο το σύνδρομο της επιστροφής σε παλιά και γνωστά μέρη που μοιραία αλλάζουν δίχως να κοιτάζουν τη δικιά μας μελαγχολία... Η πρόσφατα αποκτηθείσα ματιά του ξένου, προβαλλόμενη πάνω στην μνήμη του παρελθόντος δεν αφαιρούσε αλλά αντίθετα ολοκλήρωνε την όλη εικόνα, συνδυαζόμενη με την τελική υποχώρηση στα όρια της εξαφάνισης του εφηβικού φόβου του εγκλωβισμού εκεί...
Από την Καρδαμύλη στο Ταΰγετο μέσω Τσερίων όσο διαρκεί ένα βλέμμα
Και κάπου εκεί, σκεφτήκαμε το ομώνυμο (από το δίσκο "BAUMSTRASSE" ) τραγούδι της καλαματιανόνυφης Μάρθας Φριντζήλα (ο άντρας της και συνδημιουργός του τραγουδιού Βασίλης Μαντζούκης είναι από την Καλαμάτα) κι αποφασίσαμε με τις φωτογραφίες εκείνης της μέρας της Καρδαμύλης και από την Καρδαμύλη (κι άλλες μερικές, παλιότερες) να το οπτικοποιήσουμε...
Κι είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στην φίλη μου την Ελευθερία από τη Καρδαμύλη, την πιο παλιά μου φίλη (τη δεκαετία του '70 την είδα πρώτη φορά), με την οποία ξεκινήσαμε μαζί κάποτε από κει και βρεθήκαμε τόσα χρόνια μετά εγώ στη ανατολικότερη νησιωτική συστάδα της ευρωπαϊκής επικράτειας, στη Ρόδο και τα Δωδεκάνησα, κι εκείνη στη δυτικότερη, στα Κανάρια νησιά και τη Φουεντεβερντούρα... Τίποτα περίεργο! Από τους συνομήλικούς μας ήμασταν εκείνοι με την σφοδρότερη επιθυμία να πετάξουμε μακριά. Για να μπορούμε άφοβα να ξαναγυρνάμε...
Ένα μινοράκι, παρμένο από την τελευταία "ατάλαντη" συλλογή, γραμμένο από το Στέλιο, τραγουδισμένο από την Πέπη και συνοδευόμενο από καμιά απολύτως ανάμνηση κι ανάμιξη δική μου, συνεπώς μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη. Διότι το τραγούδι το είχε γράψει ο Στέλιος, αφού έφυγα από την Αθήνα κι ενώ περίμενα να πάω στρατό στο χωριό μου, και δεν το είχα ακούσει. Όταν ανέβηκα εκείνο το Σαββατοκύριακο να παίξουμε, βγήκα κάποια στιγμή από εκεί που ηχογραφούσαμε γιατί είχα φλιπάρει λίγο, καθώς εμπλεκόμουν σε όλες τις προηγούμενες ηχογραφήσεις ( ήταν το εξάμηνο που έγραφα συνεχώς τραγούδια...), κι είχα πάει να πάρω αέρα. Κατά την διάρκεια της απουσίας μου ηχογραφήθηκε αυτό κι εγώ το πρωτοάκουσα μετά. Εξ ου και το ευχάριστο της έκπληξης. Και ωραίο τραγουδάκι, κι εγώ δεν είχα κοπιάσει καθόλου...
Μόνο που -καθώς κατά το συνήθειο μου περνούσα την μουσική σε ένα βίντεο, γιατί ο blogger, ως γνωστόν, δεν υποστηρίζει το ανέβασμα σκέτου ήχου- ιδέα στην ιδέα τελικά του έκανα υποτυπώδες βιντεοκλίπ..
ΕΠΙΛΟΓΟΣ Το σήμερα(και με δέκα μήνες καθυστέρηση...)
Έχουν περάσει δέκα χρόνια απ’ την πρώτη γραφή αυτής της αναφοράς, Φραγκισκούλη μου, και τα πάντα έχουν αλλάξει κι έχουν μείνει ίδια. Να, εγώ, ας πούμε, μένω σε μια άλλη πόλη – που χει και μια μεγάλη εκκλησία σου- και ζω μια τελείως διαφορετική ζωή από τότε… Όμως ο ίδιος πάντα μένω. Αλλά δεν είμαι γω το θέμα. Είναι τα ζώα και τα φυτά. Το ίδιο όμως, συμβαίνει και μ΄ αυτά. Αλλά γλιτώσανε, άλλα δεν άντεξαν, άλλα ήρθανε και φύγαν, κάποια είναι ακόμα εδώ.
Το Δεντρό μας, ας πούμε, έπεσε ξανά θύμα της κορμοστασιάς του κι ένας βοριάς έριξε το μισό. Ήτανε τη χρονιά που κατέπεσε ο πατέρας μου, αλλά μάλλον δεν έχει σχέση… Γιατί αυτός πέθανε μετά, ενώ εκείνο είναι ακόμα όρθιο…
Και η τριανταφυλλιά που λέγαμε, ακόμα θάλλει, ανθίζει και ξεχύνεται…
Η Σούλα, όμως, δεν υπάρχει πια. Όταν χώρισα κι άλλαξα σπίτι, βρήκα ένα σκοτεινό διαμέρισμα στη Βικτώρια, προσωρινά έλεγα κι έμεινα τρία χρόνια… Την πήρα μαζί μου… Εγώ άντεξα το σκοτάδι, αυτή/ός όχι. Παρόλη τη φροντίδα μου, ξεράθηκε στις αρχές του 2005.
Κι η Γάτα είναι ακόμα ζωντανή, η κόρη της Βάσως. Έχει το γονίδιο της γιαγιάς της Λίζας, η κορακοζώητη, που ‘φτασε 20 χρονών… . Κι ακόμα η μάνα μου κι Αντώνια ψευτοτσακώνονται… «Δική σου είναι η γάτα…», «Τι λες τώρα, αφού σε σένα κοιμάται». Κι η γάτα απτόητη το ‘χει δίπορτό, αδιάφορη για τη διαφωνία… Μόνο που πια τα χρόνια την έχουν γλυκάνει… Είναι πολύ ήμερη, χαδιάρα κι, ακόμα, κάνει τούμπες και κεφαλιές… Δεν ακούει κιόλας, οπότε της είναι εύκολο... Το ανώνυμο γατί της δεν υπάρχει πια. Δεν πήρα χαμπάρι, πως έζησε, πως έφυγε… Κάποια στιγμή παρατήρησα σε μια από τις αραιές μου επισκέψεις πως δεν υπήρχε. Κάπου στα μέσα του 2006 χάθηκε και ο Ντάβιντς, θύμα της γοητείας του και της αλανιάσης του. Σε κάποιο καυγά με έναν άλλο γάτο, πληγώθηκε, μολύνθηκε και πέθανε… Η Λουντμίλλα έφερε με επιτυχία το τίτλο της γάτας του σπιτιού. Διατήρησε μέχρι το τέλος της την καλλίγραμμη σιλουέτα και τις αέρινες κινήσεις… Κάποια στιγμή δεν ξαναήρθε στο σπίτι κι εξαφανίστηκε… Είναι γάτα, αρα αυτό σημαίνει ότι πέθανε… Κάπου μέσα στο 2008.
Στο μεταξύ, είχε προλάβει και είχε γεννήσει τα επόμενα γατάκια . Ο ένας ήταν ίδιος με τον μπάρμπα του τον Ντάβιντς. Πολύ χαδιάρης και ευγενικός γάτος, αλλά με μια έκφραση αμφιβολίας στο μάτι… Χαρακτηριστικό του είναι ότι νιαουρίζει συχνά και μάλιστα "συζητάς" μαζί του. Λες κάτι εσύ, δηλάδη, «νιάου», λέει ο γάτος. «Σοβαρά; Τι λες, ρε παιδί μου…» συνεχίζεις εσύ? «Νιάου, νιάου», συμφωνεί κι επαυξάνει ο γάτος. Και ούτω καθεξής… "Φωνακλάς" το λοιπόν. Και, γιατί σας κόβω πολύ ΄δυσπιστους και τέτοια... Ορίστε:
Ο άλλος είναι κόκκινος και άσπρος με τιγροειδείς ρίγες. Ο Κόκκινος, λοιπόν. Πολύ ευγενικό γατί, δεν αφήνεται συχνά να τον χαϊδέψεις αλλά είναι πολύ καλόκαρδος και αγαπησιάρης… Συνήθιζε να ακολουθεί την μάνα μου, καθώς πηγαίνει στα χωράφια να κάνει τις δουλείες του. Και λέω συνήθιζε, γιατί φέτος, το καλοκαιρι του ’11, πέθανε κι αυτός, προς μεγάλη θλίψη της μάνας μου ('επι του πιεστηρίου: Ο Κοκκινος είναι ακόμα Ζωντανός).
Μια γέννα μετά, την τελευταία της Λουντμίλλα, γεννήθηκε ακόμα ένας γάτος, ίδιος κι αυτός με τον Ντάβιντς αλλά πιο μικρόσωμος και ελάχιστα εξημερωμένος, που το βάζει στα πόδια αν τον πλησιάσεις… . Ας τον πούμε λοιπόν, Σπήντι Γκονζάλες…
Μαζί με το απόλυτο Καλό, την Αγία Τριάδα, τα τρία αυτά γατιά, η Λουντμίλλα γέννησε και το απόλυτο Κακό. Χαρακτηριστικό των γατιών μας ήταν πάντα ότι, όχι μόνο ανεχόταν το ένα το άλλο, αλλά ζούσανε κιόλας μαζί σαν οικογένεια… (Που άμα το δεις και με ανθρωπινούς όρους ήταν κιόλας). Αυτός όμως δεν ίσχυε για τον επονομαζόμενο από μένα κατά καιρούς Killer, Ψυχάκια, Χάνιμπαλ (εκ του κυρίου Λέκτερ), Βεληγκέκα και άλλα παρόμοια. Μια γέννα προγενέστερος από τους άλλους δυο γάτους που προανέφερα, τον Κόκκινο και τον Φωνακλά. Και την είδε ξαφνικά πολύ ανταγωνιστικά και οριοθετώ την περιοχή μου και γαμάω ότι κινείται, τα θηλυκά κυριολεκτικά, τα αρσενικά μεταφορικά… Άρχισε λοιπόν να κυνηγάει τους άλλους αρσενικούς γάτους που υπήρχαν … Και η σωματική του διάπλαση του επέτρεψε να επιβάλει τους όρους του… Κάτω από το γιγαντιαίο για γάτο μαυρόασπρο σώμα του κρύβονται σφιχτοί και δυνατοί μύες που ισχυροποιούν τη ρητορική του. Και το κορμί του κατασημαδεμένο από τις πολυάριθμες μάχες του. Και κάνα χρόνο τώρα, οι τρεις γάτοι, δυο πλέον, ζούνε εξόριστοι… Γυρνάνε στα χωράφια, κυνηγάνε και τρώνε. Ζούνε στο σταύλο που κλείνει η μάνα μου τις γίδες της κι εκεί τους πάει φαγητό. Ή τα τάιζε σε μια αποθήκη που εχουμε κι έχει στην κορυφή ένα μικρό παραθυράκι… Αυτοί είναι ευκίνητοι και μπορούν να μπουν, ενώ το θηρίο, που είναι βαρύ, όχι… Έτσι είναι ασφαλείς… Καμιά φορά, τα βράδια κυρίως, κάνουν κάποιες επισκέψεις με μεγάλες προφυλάξεις κι ερχόμενοι από το πίσω μέρος του σπιτιού… Καταλαβαίνει κανείς εύκολα, ότι ένας τέτοιος γάτος δεν έχει πολλές συμπάθειες. Σκεφτόμουνα, λοιπόν, να τον βάλω στο αμάξι και να τον εξορίσω… Να τον αφήσω σε κάποιο άλλο χωριό… Πλην έπρεπε να τον πιάσω για να τον βάλω σε ένα κουτί και να τον αφήσω… Άρα έπρεπε κάπως να του κερδίσω την εμπιστοσύνη. Κι, αφήνοντας κατά μέρος που αισθανόμουνα μέγας υποκριτής καθώς του έκανα το φίλο ενώ του έσκαβα το λάκκο, με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι το κτήνος έχει ψυχή… Απλά κανείς δεν του το πε… Και χαδιάρης είναι, και ναζιάρης και κεφαλιές ρίχνει… Και δεν αισθάνεται ότι κάνει κάτι κακό… Θέλει ότι και κάθε άλλη γάτα… Προσοχή και στοργή. Συγνώμη, πείτε με αδύναμο, αλλά δεν μπόρεσα να το κάνω… Φυσική επιλογή… Τουλάχιστον, δεν τα εξοντώνει, απλά τα διώχνει. Κι ούτε τα κυνηγάει, όταν είναι μικρά γατάκια, να τα πνίξει όπως άλλοι γάτοι. Ποιος ξέρει; Ίσως η τρυφερότητα και η ..τρυφηλότητα κατασιγάσουν τα πάθη του και μάθει να ζει και με τα υπόλοιπα… (Το ξέρω, λέω μαλακίες! Βοηθήστε με! Θέλω να τον διώξω και δεν μπορώ... Είναι γάτος. Με τουμπάρει μονο και μόνο για αυτό!!!! )
Μισό λεπτό… Η Λουντμίλλα πέθανε… Τα γατιά της είναι αρσενικά…. Είναι αυτό το τέλος της «Νηρηιδικής Δυναστείας»; Το άλλο μισό λεπτό. Και ο αδερφός μου και η αδερφή μου έχουνε πάρει γατάκια μικρά για τα παιδιά τους… Στην ίδια γέννα με τον Φωνακλά και τον Κόκκινο ήταν ένα γατάκι ακόμα… Οι γάτες, ως γνωστόν, μένουν έγκυες το Γενάρη, γεννάνε τέλη Μάρτη, το Πάσχα περίπου τα εμφανίζουν κι εγώ, που τυχαίνει να είμαι εκεί τότε, ψιλο/μισοημερεύω κανένα. Η Ελένη και η Ρεβέκκα, οι κόρες της Ολυμπίας, τα είδανε και θέλανε ένα γατάκι (μάλλον τις έψησε η μάνα τους… Γιατί είχε κήπο πια και μπορούσε να έχει γάτα… ). Τους άρεσε ο Κόκκινος, πλην δεν το μπορούσαν να τον πιάσουν- και την πάτησε ο καημένος-, και έτσι πήραν το τρίτο, ένα πετρωτό γατάκι που είχα προλάβει να ημερέψω… Η γάτα αυτή ονομάστηκε Σίσυ και έτυχε μεγάλων θωπειών και φροντίδων… Για λόγους πάντως που δεν είναι της παρούσης και, μεταξύ μας, δεν τους ξέρω, η Σίσυ, μεγάλη γάτα πια χαδιάρα κι εξημερωμένη, επέστρεψε στις ρίζες… Την γύρισε πίσω η αδερφή μου. Μένει πια στο χωριό κι εκτελεί χρέη γάτας του σπιτιού… Μετονομάστηκε άτυπα από τη μάνα μου σε «Ολυμπίτσα», δηλωτικόν την προέλευσης, και ιδού: Νηρηιδική γάτα 5ης γενιάς…
Πέρσι το Πάσχα η Σίσυ/Ολυμπίτσα γέννησε δυο γάτους. Ο ένας γάτος είναι πετρωτός και πολύ μικρόσωμος, τόσο που νόμιζα πως είναι γάτα. Είναι σχετικά ήμερος αλλά πολύ δειλός και συνεσταλμένος… Για αυτό ας τον ονομάσουμε Χεστρούλη…
Ο άλλος είναι πανέξυπνος και μεγάλος. Το τρίχωμα του είναι πετρωτό, αλλά πιο σκούρο, και μου θυμίζει τον Σουλεϊμάν. Δεν είναι απόλυτα εξημερωμένος. Δεν φοβάται τους ανθρώπους, αλλά δεν κάθεται να τον χαϊδέψεις. Άμα υπήρχαν Ολυμπιακοί Αγώνες γάτων, θα είχαμε σίγουρο χρυσό μετάλλιό στο ύψος. Δεν έχει συνηθίζει να τον αγγίζουν, κι, άμα εκεί που δεν το περιμένει τον ακουμπήσεις, τινάζεται έναμιση μέτρο ύψος… Για αυτό, ας τον πούμε χαριτολογώντας Σαλταπήδα. Οι σχέσεις του με τον Κίλλερ έχουν αρχίσει να χαλάνε, αλλά δείχνει να αντιστέκεται… Λες να είναι η νέμεση του; Το χαρακτηριστικό του είναι ότι, άμα του απλώσεις το χέρι, σου δίνει και το δικό του. Για αυτό, χαριτολογώντας πάντα, τον έλεγα μια εποχή Βουλευτή Καλοχαιρέτα… Του ‘ χω αδυναμία του μπαγάσα… Και φτάσαμε στις φετινές αφίξεις στο οικογενειακό μας Ληξιαρχείο Γάτων…
Τα δυο νέα γατιά της Σίσσυς/Ολυμπίτσας. Το ένα δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν είναι αρσενικό η θηλυκό… Για αυτό ας το πούμε Ορλάντο. Κατά πάσα πιθανότητα είναι αρσενικό. Φέρει το χρωματισμό που πρωτοεισήγαγε ο παππούς του ο Ντάβιτς και φέρουν ακόμα οι μπαρμπάδες του /πατεράδες του Φωνακλάς και Σπίντι . Ας πούμε, λοιπόν, ότι είναι Ντάβιντς τρίτης γενιάς… Θεωρώ ότι είναι πια ήμερος γάτος, αν κι είναι εξελίξιμος… [Αρσενικός είναι...] Το άλλο γατάκι είναι γατούλα. Είναι κι αυτή όμοια με τον αδερφό της, μόνο που στα πλουμιστά σημεία του τριχώματος έχει πολλές κόκκινες τρίχες… Η Ρεβέκκα, η κόρη του αδερφού μου, την ονόμασε Πεντάμορφη… Το μέλλον της προοιωνίζεται λαμπρό… Αναγορεύτηκε ήδη από την μάνα μου ως η επόμενη γάτα του σπιτιού, γιατί της θυμίζει τον Κόκκινο, τον γάτο της! «Είναι παιδί του…» Θα κάνουμε άραγε την έκπληξη και η Νηρηιδική γάτα 6ης γενιάς δεν θα φέρει τα ... παραδοσιακά χρώματα; Δεν ξέρω. Πάντως, αν βρεθείς ετούτη τη στιγμή στο πατρικό μου, θα δεις αρντανιασμένες χύδην από δω κι από κει από τον θερινό καύσωνα τον Κίλλερ, τη Γάτα, την Πεντάμορφη, τον Ορλάντο, τη Σίσυ/Ολυμπίτσα, τον Χεστρούλη, τον Σαλταπήδα… Και μέσα από τα φυλλώματα, πίσω από το σπίτι, να ξεπροβάλουν δειλά και να νιαουρίζουν τον Φωνακλά, τον Κόκκινο και τον Σπήντι… Κανένα δεν είναι η Ζόρικη… Αλλά καλά είναι!!!
Με αφορμή (και) το σύνθημα σε τοίχο Λυκείου της Κω. Κάπου εδώ θα πρέπει να διευκρινήσω ότι όσα αναφέρονται πιο κάτω χρησιμοποιούνται παραδειγματικά. Το δε-θυμάμαι-το-τίτλο-του-γνωστό- όμως βιβλίο της Άννας Φραγκουδάκη είχε ήδη από την δεκαετία του '80 με ενάργεια αποτυπώσει τι άλλο πρόσφερε, εκτός από το μήλο στην Άννα, ο αγνός και αθώος Μίμης του εμβληματικού και κατεξοχήν Αναγνωστικού της Α΄Δημοτικού. Στους μικρούς μαθητές... Ο μπαμπάς αφέντης, τα παιδάκια υπάκουα και καλοχτενισμένα, η μητέρα σιωπηλή και νοικοκυρά κι Άννα σα κορίτσι υπάκουη στον Μίμη που είναι άντρας. Κι όλοι μαζί σκοτώνονται να φιλήσουν το χέρι του παπά. Ψυχολογία της υποταγής και ανακύλωση στερεοτύπων. Κι όσον αφορά το γεγονός ότι ένα (οποιοδήποτε) κοινωνικό σύστημα χρησιμοποιεί την εκπαίδευση ως όχημα για να αναπαράγει τον εαυτό του, χαρακτηρίστικό παράδειγμα είναι το "ιδιότυπο σχολείο" που περιγράφει ο Καρκαβίτσας στην αρχή του "Ζητιάνου" και περιέχεται στο βιβλία Λογοτεχνίας της Γ' Γυμνασίου (Κράτήστε τα βιβλία σας! Είναι συλλεκτικά. Τελευταία έκδοση... Θα πιάσουνε πολλά φράγκα στο μέλλον...). Δικό του αναλυτικό πρόγραμμα (πως να γίνετε καλοί ζητιάνοι), δικά του μαθήματα (1η ώρα: Πως να παριστάνετε καλά τον κουτσό, 2η ώρα: Πως να παριστανετε σωστά τον ηλίθιο, etc), δικό του σύστημα αξιολόγησης (εσύ πόσο καλά παριστάνεις τον ζητιάνο;), δικά του πρότυπα και σύμβολα (ονομαστοί ζητιάνοι και ραβδιά ζητιανιάς). Δική του Κοσμογονία εν τέλει που "αιτιολογεί" αυτόν τον τρόπο ζωής και, άρα, τον δικαιώνει και τον δικαιολογεί προκαταβολικά όντας αυτός τέτοιος θεία βουλήσει. Μιλούσα τις προάλλες με συνάδελφο θεολόγο, πολύ καλό και ευαίσθητο άνθρωπο, με όρεξη και διάθεση για δουλειά, και -όπως το 'φερε η κουβέντα- ρώτησα αν συμφωνεί που στην Ιστορία της Β' Γυμνασίου τα κεφάλαια τα σχετικά με τις αιρέσεις, τα αίσχη του Θεοδοσίου και τον Ιουλιανό δεν διδάσκονται. Προσέξτε! Μιλάμε για Ιστορία. Όχι για Θρησκευτικά (που κι εκεί αμφισβητήσιμο είναι αν νομιμοποιείται κανείς να αποσιωπά την αλήθεια... ). Πήρε ένα πολύ δυστυχισμένο ύφος, σαν παιδί που το πιάσανε στα πράσα με το χέρι στο βάζο με την μαρμελάδα, και προς μεγάλη μου (πόσο μαλάκας είμαι!) έκπληξη μου απάντησε ότι καλώς ισχύει αυτό "για να μην μπερδευτούν τα παιδιά". "Καλά", κατόρθωσα να ψελλίσω, "και θα αποσιωπήσουμε μια αλήθεια, θα τους πούμε ψέμματα? " Στάση ομοίως σταθερή κι αμετακίνητη.- "Καλύτερα, από το να μπερδευτούν". Η σταθερότητα παρέμεινε ακόμα κι όταν παρατήρησα ότι δεν είμαστε εκκλησιαστικό σχολείο, ούτε ζούμε σε κάνα θεοκρατικό κράτος κι ότι σκοπός μας δεν είναι να προφυλάξουμε τους μαθητές μας, αλλά να τους παράσχουμε ότι απαιτείται, ώστε να αναπτύξουν δικιά τους κρίση. (Ωστόσο, θα ήταν άδικο να σχηματίσει κανείς την εντύπωση ότι όλοι οι θεολόγοι είναι μόνο έτσι. Άλλος συνάδελφος θεολόγος, ιδιαίτερα οξυδερκής και καταρτισμένος, διαφώνησε κάθετα με το γεγονός, καθότι διέβλεψε στα θέματα που αποσιωπούνται την απώλεια μιας ευκαιρίας για μια πολύ ιδιαίτερη και δημιουργική διδακτική διαδικασία. Το όνειρο μου είναι κάποτε μαζί μ' αυτόν και με κάποιο Βιολόγο να συνδιδάξουμε την "Γένεσι" του Ελύτη υπό σκοπιά λογοτεχνική, θεολογική και επιστημονική ). Το γεγονός αυτό με παρακίνησε και το έψαξα λιγάκι το θέμα... Παρατήρησα, λοιπόν, πως και στην ιστορία της Α' Γυμνασίου το κομμάτι της Προϊστορίας που αναφέρεται στον προϊστορικό άνθρωπο (Νεάντερταλ, Αυστραλοπίθηκος, Χόμο Ερέκτους και τέτοια) είναι, αναμενόμενα, εκτός ύλης, ενώ και στην Βιολογία η θεωρία της Εξέλιξης - πολύ βολικά - είναι στο τέλος του βιβλίου, εκεί δηλαδή που δεν φτάνει ποτέ ο χρόνος να διδαχθεί. Και κάπου εκεί θυμήθηκα την φιλόλογο μου της Α' Λυκείου που είχε κηρύξει ιερό πόλεμο -την ώρα που υποτίθεται πως δίδασκε - στο πολύ καλό βιβλίο του Σταυριανού "Ιστορία του Ανθρωπίνου Γένους"- μόλις δυο χρόνια άντεξε στην αβάσταχτη ελαφρότητα ελληνικού σχολείου. (Το βιβλίο. Η συνάδελφος -πια- αντέχει ακόμα... Κάπου εδώ μάλλον θα έπρεπε να την ευχαριστήσω... Πού αλλού θα έβρισκα τέτοιο παράδειγμα προς αποφυγήν;) Εννοείται, επίσης πως ούτε κουβέντα γίνεται για την μη ύπαρξη του "Κρυφού Σχολειού" και για ρόλο της Εκκλησίας στην Επανάσταση του '21. Κανείς Έλληνας μαθητής δεν θα διδαχθεί ποτέ πως το "Κρυφό Σχολειό" είναι μύθος, ένας θρύλος που έντεχνα πλάσαραν εκκλησιαστικοί κύκλοι μετά την Τουρκοκρατία, για να δικαιολογήσουν την ιδιαίτερα ενδοτική - πλην εξαιρέσεων όπως ο
"-Έτσι, λοιπόν, καταργήθηκαν το 2012 τα σχολικά βιβλία..
Παπαφλέσσας και ο Ησαΐας των Σαλώνων- πολιτική της Εκκλησίας απέναντι στις οθωμανικές αρχές, ενδοτική ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ήταν αγαθών προθέσων με σκοπό την αποφυγή διώξεων από την μεριά των Τούρκων. (Εκτός κι αν δεν είναι αληθινή, ας πούμε, "Η Μεγάλη του Γένους Σχολή" ή εάν ήταν τόσο ηλίθιοι οι Τούρκοι και δεν την είχαν πάρει χαμπάρι κάτω απ' τη μύτη τους... )Κανένας μαθητής δεν θα μάθει ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (Μια παρεκβασούλα: Πιτσιρικάς έσπαγα το κεφάλι μου τι είναι αυτό το πράγμα οι "Παλαιαί Πάτραι". Είναι αυτό που γνωρίζουμε ως Πάτρα. "Αι Νέαι Πάτραι" ήταν η πολίχνη που είναι γνωστή σήμερα με το όνομα Υπάτη, στη Φθιώτιδα, από την οποία το έσκασε η χατζιδάκειος προσευχόμενη παρθένος και πήγε στη Λαμία μετά από 20 φθινόπωρα και άνοιξη καμία . Αυτή ήταν η άχρηστη πληροφορία της ημέρας!) αντί να υψώνει το ιερό λάβαρο της Επανάστασης, προσπαθούσε να την αναστείλει και μόνο όταν είδε ότι βρέθηκε προ τετελεσμένων και ότι, εάν προσπαθούσε να δείξει νομιμοφροσύνη, θα κινδύνευε πλέον ως φυσική παρουσία από τους Τούρκους, τότε προσχώρησε στους κύκλους των επαναστατών. Κανένας Έλληνας μαθητής δεν θα μάθει πως το Άγιο Όρος διέπονταν υπό προνομιακό καθεστώς επί Τουρκοκρατίας και ότι, πέρα του γεγονότος ότι διατηρεί παρόμοια σχέση με το ελληνικό κράτος, φρόντισε να το ανανεώσει κι επί Κατοχής ερχόμενο σε συμφωία με του Γερμανολυς. Κανένας μαθητής δεν θα μάθει ότι η Εθνική Γιορτή της 25ης Μαρτίου είναι ψευδεπίγραφη κι όχι μόνο γιατί η Ελληνική Επανάσταση είχε ήδη ουσιαστικά ξεκινήσει εκτός ελλαδικού χώρου τον Φλεβάρη του 1821 στην Μολδοβλαχία. Αλλά και
"- Δέσποτα, μας πρόλαβαν οι Καλαματιανοί" "-Δεν πειράζει, έχουμε καλύτερες δημόσιες σχέσεις"
και στον ελλαδικό χώρο, ήδη από τις 10 Μαρτίου και μετά όλη η Πελοπόννησος ήταν σε αναβρασμό, κι ακόμα γιατί κατά τις 15 του Μάρτη συνέβη ένα γεγονός που θεωρείται η πρώτη σύρραξη της Επανάστασης από πολλούς (θανατώθηκαν σε ενέδρα Τούρκοι απεσταλμένοι του πασά της Τριπολιτσάς ) στις 17 Μάρτη στην Αρεόπολη είχαν ήδη ξεσηκωθεί οι Μανιάτες , και τέλος γιατί ήδη είχαν κηρύξει την επανάσταση στις 21 Μαρτίου οι Καλαβρυτινοί κι η Καλαμάτα ήταν ήδη ελεύθερη στις 23 του Μάρτη (γεγονός που με μπέρδευε όταν ήμουν παιδάκι και πήγαινα στον εορτασμό. Πως γίνεται και απελευθερώθηκε στις 23, αφού η Επανάσταση ξεκίνησε στις 25;).
Καταλαβαίνετε ότι μετά από όλα αυτά, δεν απόρησα που τις προάλλες που ζήτησα από τους μαθητές μου να μου σχολιάσουν τον Ευαγγελισμό ως σκηνή από αρχαία τραγωδία (περιπέτεια, τραγικότητα, αγγελιοφόρος), βρέθηκαν κάποιοι που εξανέστησαν κι απάντησαν σκανδαλισμένοι ότι τι πράγματα είναι αυτά και τι βλαστήμιες, τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά τα ποταπά με την ιερότητα του Ευαγγελισμού. Την άλλη μέρα, τους είπα πως δεν θα πέσει φωτιά να μας κάψει, άμα μεταφέρουμε τους όρους του δράματος σ' αυτήν την ιστορία. Όταν χτύπησε το κουδούνι με κοίταξαν σαν να με έβλεπαν για τελευταία φορά... Το απόγευμα στο Facebook τους έβλεπα να συζητούν πότε θα έρθει ο καινούριος φιλόλογος... Την επόμενη ήρθαν αδιάβαστοι και έκπληκτοι που με είδαν... Πως αστόχησε το αστροπελέκι?
Για αυτό σας λέω! Υπάρχει το κρυφό σχολειό. Είναι εκείνο το σχολείο που διδάσκει τους μαθητές του τρόπους να οξύνουν τη κρίση τους... Σας αφήνω τώρα, πρέπει να γυρίσω στην τάξη. Τέλειωσαν οι πρόβες για την παρέλαση . Ένα δύο, έν δυο, εν δυο, ένα! Ένα στ' αριστερόοοοοοο. Ένα!
Υ.Γ. : Έμαθα πρόσφατα ότι συνάδελφος, επιφορτισμένος ελλείψει Μουσικού με την ευθύνη της χορωδίας σχολείου στο οποίο υπηρετούσα, ο οποίος με είχε αφήσει χωρίς χορωδία δυο μέρες πριν την γιορτή της 25ης Μαρτίου με τη δικαιολογία ότι ,επειδή έλειπε μεγάλο μέρος της χορωδίας στην εκδρομή της 'Γ δεν κατάφερε να κάνει πρόβα, στην πραγματικότητα το έκανε επειδή, όταν είδε το κείμενο της γιορτής, σκανδαλίστηκε που έκανα αναφορά μόνο στα ιστορικά γεγονότα και δεν ξεκινουσα με το "Τη υπερμάχω" αλλά με ένα κλέφτικο. Όποιες κι αν είναι ή δεν είναι ή ήταν ή θα γίνουν οι θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, με την τέχνη τα πήγαινα πάντα καλά... Του αφιερώνω αυτό το βιντεάκι που έφτιαξα με τα χεράκια μου...
Υ.Γ. 2: Γρίφος: Στη Βερόνα δείχνουν το μπαλκόνι της Ιουλιέτας και στην Αγία Λαύρα το λάβαρο. Τι κοινό υπάρχει και ποια διαφορά;
Y.Γ. 3: Στο παρακάτω ιστορικό ντοκουμέντο αποκαλύπτεται πως ξεκίνησε ο Γερμανός για τα Καλάβρυτα και πως εξαπλώθηκε η Επανάσταση στη Χίο.
Ο γραφών νοιώθει ιδιαίτερα τσαντισμένος που δεν θα κατορθώσει να ψηφίσει , εκφράζει την απέχθεια του για τα δυο γνωστά και μη εξαιρετέα κόμματα και τα παρακλάδια τους (Καμμένο, Μπακογιάννη, Κατσέλη και τέτοια) και παράλληλα, τον αποτροπιασμό του για τους νενέκους της Χρυσής Αυγής, προειδοποιεί τυχόν νεόκοπους ψηφοφόρους της τελευταίας (Ξανασκεφτείτε το, παιδιά! Θέλετε να γίνετε φασίστες; Τι νόημα έχει να διαμαρτύρεστε για ένα ατόπημα διαπράττοντας ένα μεγαλύτερο;), δηλώνει περισσότερος πολιτικοποιημένος από ποτέ μέσω του στίχου του Σεφέρη " γιατὶ τὸ θαῦμα δὲν εἶναι πουθενὰ παρὰ κυκλοφορεῖ μέσα στὶς φλέβες τοῦ ἄνθρωπου. " Διαβάζει, τέλος, Καρυωτάκη αναμένοντας να δυναμώσει η πνοή στα στήθη των βασανισμένων, χωρικών ή μη!
"Κάθαρσις"
Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ενα και, χαίδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ - παφ, παφ, παφ, παφ -, «έχετε λίγη σκόνη» να είπω «κύριε Aλφα». Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Ωχ, αυτός ο Αλφα, κύριε Βήτα...» Έπρεπε πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλωσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχθώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: «Δούλος σας, κύριε μου».
Αλλα πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος». Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...»
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω. Κανάγιες! Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαρας μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει. Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα τρεις πόρτες, τρια πανύψηλα, κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις. Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασα τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστριες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ' ερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημία. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα...
ημερολόγιο καταστρώματος, ένα ημερολόγιο συμβάντων μάλλον, μια αναφορά πεπραγμένων καλύτερα προς τους, στρατιώτες την εποχή εκείνη, υπόλοιπους Ατάλαντους και περιέχει πρόχειρες ηχογραφήσεις αυτών που είχα φτιάξει όταν ήμούν εγώ φαντάρος ή αμέσως μόλις απολύθηκα... Με κάποια από αυτά έτυχε να ασχοληθώ πιο μετά... Το σημερινό τραγούδι δεν είναι ένα από αυτά... 
αγγλική μου προφορά είναι για τα πανηγύρια και θυμηθείτε ότι από κει ξεκίνησε η Θώδη για να τραγουδήσει το "Smoke ih the water", και, δεύτερον, δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον αγγλόφωνο στίχο...
